Bu ömrü Şiiri - Murat Ülkü

Bu ömrü, bir kapı önü sanmıştım, han gibi açık;
Her giren, bir selamla geldi, sandım ki misafirlik.
Oysa her vedası, ardında bıraktı bir çatlak, bir boşluk,
Ruhum artık, sökülmüş bir kumaş, dikişsiz, yamalı.
​
İlki geldi, en parlak umudumu aldı, sevda diye,
Gözlerimdeki o masum, saf, çocuksu aydınlığı.
Bıraktı yerime bir boşluk, bir yanık izi, bir hece,
Şimdi geleceğe bakışım yarım, yarım kaldı neşem.
​
Dostluk dediğim o büyük yalan geldi, sonra usulca,
Tüm inancımı aldı, iyi niyet denen o sağlam duvarı.
Geriye sadece şüphe kaldı, güvensizlik denen bir kış kıyamet,
Ve en değerli zamanım, boşa harcanan onca yıl.
​
Mücadele denen o çetin misafir kapımdan geçti,
Tüm enerjimi, omuzlarımdaki taşıma gücümü biçti.
Bıraktı yerime bir yorgunluk, anlatılmaz bir bıkkınlık,
Tükenmiş bir savaşçıyım, kaybolmuş zırhım, kalkanım.
​
Şimdi bakıyorum aynaya, paramparça bir suret var;
Her gelen, benden bir iz, bir parça koparmış giderken.
Bir yapbozun eksik taşları gibiyim, tamamlanmamış,
Sadece boşluk adımlarımdan yayılan ses var.
​
Bir enkaz gibiyim şimdi, kimse uğramaz artık bana;
Çünkü çalınacak ne heves kaldı, ne de bir mana.
Her giden bir yanımı söküp aldı, canım yandı sanma;
Zaten ben artık, sadece gidenlerin geriye kalan toplamıyım.
​
Hafıza geldi, aldı bütün tatlı anıları,
Gerçekten mutlu olduğum o kısacık zamanları.
Kalan sadece bir sis, ne hatırlanır ne de unutulur,
Boş bir defterim şimdi, kapağı da kendime yabancı.
​
Ve en son gelen, kim olduğumu aldı benden,
Bana ait olan o benzersiz ruhun rengini.
Şimdi bir yansımasızlığım var, ne gölge ne de ışık,
Sadece adımı biliyorum, içimdeki kimlik kayıp.
​
Boşluk artık evimdir, en sağlam duvarım oldu;
Çünkü çalınan her yer, bir daha kimseye açılmaz oldu.
Bu göğüs kafesinde ne acı ne de bir kalp atışı var,
Ben artık, gidenlerin ardında bıraktığı o büyük ve soğuk sessizliğim.