Bu Ne Büyük Yalnızlık Şiiri - Adem Durmazer

Geceler ne sogukmuş,ne ayazmış meger.
Yatagın içinde ikibüklüm,üşüyorum,üşüyorum ey yar.
Kat kat yorgan da fayda etmiyor,
komşuların yakıverdigi sobada.
Geceler ne karanlık,ne ürkütücüymüş meger.
odada baktıgım her şey kımıldıyor,
en ufak sesle irkiliyorum.
duvarlar üstüme üstüme geliyor sanki,
Korkuyorum korkuyorum ey yar.
Gözlerimi kapayıp
yorganı başıma çekmekte fayda etmiyor,
bildigim bütün duaları okumakta.

Hani o her işe yatkın,
on parmagında on hüner olan eller varya
kendine hayrı yok,iş görmüyor artık onlar.
Hani o tazı gibi koşan,
eşek gibi yük taşıyan ayaklar varya
dermanları kesaildi,
vücudu yük görüyor artık onlar.
yaşlılık ne kötüymüş meğer,
elden ayaktan düşmek,yapayalnız kalmak ne kötüymüş
ölümü özlüyorum,ölümü özlüyorum ey yar.
gece gündüz yaş dökmekte fayda etmiyor,
el açıp beş vakit yalvarmakta.

iki odanın arası ne uzakmış, ne yorucuymuş meğer.
duvarlara tutuna tutuna kalkıyor
tutuna tutuna oturuyorum.
bir avuç kaldım, bir avuç ey yar
yiyip içmekte fayda etmiyor
yuttuğum avuç dolusu ilaçlar da
hemen hemen her gün,
sudan sebeplerle,bana kızıp bağırdığında,
sinirini alamayıp, tekme tokat girdiğinde,
ağlaya ağlaya beddualar ederdim sana.
inşallah giderde dönmez derdim.
kel de olsa, kötü de olsa,
yokmuş can yoldaşı gibisi.
pişmanım, pişmanım ey yar.
özür üstüne özür dilemekte fayda etmiyor,
vicdan azabı çekmekte.

çift sürerken, odun çekerken
birde sen tekme vurunca düşenler hariç,
üç erkek, beş kız evladımız oldu.
onlardan otuz iki torun,
torunlardan da otuz üç çocuk.
dile kolay atmış beş evladımız var
bu ne büyük yalnızlık,
bu ne büyük yalnızlık ey yar
evlatta fayda etmiyor artık
en kıymetli dediğin torunlarda

gece gündüz bir odadayım
hem de tek başıma
ne derdime ortak olan var
ne de ekmeğime aşıma
doğurmazdım, doğurmazdım ey yar
bilseydim el olacaklar
anladım artık bunlar,
Cesedimi bile beş gün sonra bulacaklar.