Anne keşke bana ilk sevmeyi öğretseydin
Belki o zaman tüm acılara göğüs gerebilirdim
Belki o zaman bir sevdiğim olurdu
Daima elleri gül, gözleri güz kokardı
Acılar
Beni bana yıktılar
Her sevdiğim an
Tekrar yıkıldı ben, benin üstüne
Biri geliyor bir selam veriyor
Ben ise bir kuşun gözlerindeki korkuyla
Ona bakıyorum
Ne zaman aklıma gelsen
Gönlümdeki putlar devriliyor
Senin aşkından içimdeki ateş harlanıyor
Nefsim bile dayanamıyor
Sana selam duruyor
Yoksa tanrı seni nurdan
Beni çamurdan mı yarattı?
Ey güzel gün
Ey beni sonsuza dek yaşatacak olan tanrı
Onu gördüğümde gün karanlıktı
Ve o günümü aydınlattı
Artık hiçbir günüm birbirine benzemeyecek
Hiçbir insan bana farklı gelmeyecekti
Nasıl olurda bir kalp birini görünce
Kilometrelerce koşmuş gibi atar
Nasıl olurda bir insan bir insanı
Bu derece kendine bağlar
Sonsuzluğun rengine boyadın sevgimi
Gözlerime perde indirdin göremez oldum kimseyi
Kelimeler durmadan senin adını haykırıyor
Bir elim diğer elime değse sen zannediyorum
Biri beni çağırsa sana gelir gibi koşuyorum
Kahretsin!
Dünya yine aldattı beni
Aşk tuzağına düştüm isteyerek
Kısıldım kapanın en acılısına
Gece daha yeni oldu
Saat sabahın sekizi
Sensiz bana hangi gün güneşli?
Her daim yağmur yağıyor gözlerimden
Yürek tufanında alabora oluyor gemim
Anne keşke bana ilk denizi öğretseydin
Belki o zaman yüzmeyi öğrenirdim...
Ve ne zaman aklıma gelsen, canımı sıkıyorsun...
Yani hep canım sıkkın, aklımdan çıkmıyorsun
Ya da hep aklımdasın, canımı sıkıyorsun...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta