Bu Nasıl Bir Aşk! Şiiri - Sebahattin Yucel

Anne keşke bana ilk sevmeyi öğretseydin Belki o zaman tüm acılara göğüs gerebilirdim Belki o zaman bir sevdiğim olurdu Daima elleri gül, gözleri güz kokardı Acılar Beni bana yıktılar Her sevdiğim an Tekrar yıkıldı ben, benin üstüne Biri geliyor bir selam veriyor Ben ise bir kuşun gözlerindeki korkuyla Ona bakıyorum Ne zaman aklıma gelsen Gönlümdeki putlar devriliyor Senin aşkından içimdeki ateş harlanıyor Nefsim bile dayanamıyor Sana selam duruyor Yoksa tanrı seni nurdan Beni çamurdan mı yarattı? Ey güzel gün Ey beni sonsuza dek yaşatacak olan tanrı Onu gördüğümde gün karanlıktı Ve o günümü aydınlattı Artık hiçbir günüm birbirine benzemeyecek Hiçbir insan bana farklı gelmeyecekti Nasıl olurda bir kalp birini görünce Kilometrelerce koşmuş gibi atar Nasıl olurda bir insan bir insanı Bu derece kendine bağlar Sonsuzluğun rengine boyadın sevgimi Gözlerime perde indirdin göremez oldum kimseyi Kelimeler durmadan senin adını haykırıyor Bir elim diğer elime değse sen zannediyorum Biri beni çağırsa sana gelir gibi koşuyorum Kahretsin! Dünya yine aldattı beni Aşk tuzağına düştüm isteyerek Kısıldım kapanın en acılısına Gece daha yeni oldu Saat sabahın sekizi Sensiz bana hangi gün güneşli? Her daim yağmur yağıyor gözlerimden Yürek tufanında alabora oluyor gemim Anne keşke bana ilk denizi öğretseydin Belki o zaman yüzmeyi öğrenirdim...