Bu Milleti Peygamberi Kutladı

Bir pir-i faniye kalır mı dünya?
Meydanda harman olurken civan yiğitler.
Tepenin başında görünse bir kurt,
Sokağa dökülüp ürür mü itler?

Allahın aslanı şahımız Hz. Ali
Türklere islamı taceden Ahmet Yesevi.
Mevlana’sı, Yunus Emre, Hacı Bektaşi veli.
Gönüllerden unutulup gitti gideli,
Meydanı boş bulup ortaya, çıktı Yezitler.

Ortalık toz duman, göremez olduk.
Atamız kimdi, nerden geldik, biz neyiz.
Bu nice haldir, seçemez olduk.
Dünyayı titretip, korku salarken,
Üç eşkıyaya kefen, biçemez olduk,
İçimize fitne, fesat, girdi gireli.

Çin’in entrikasını sezen, Kaan Bilge’ydi.
Bu yol ölüme gider, “ uyan ey Türk “ dedi.
Bizans’ı, Rum’u, Ermeni’si büyük fitneydi.
Malazgirt’ten Viyana’ya, Çanakkale, Sakarya.
Bayrağı hep dik tuttuk, vatan sevgisi gönlümüzdeydi.

Oğuz, Gagavuz, Laz, Kürdü, Çerkez’i,
Bin yıldır birlikte estik, gürledik, şimdi ne oldu?
Kutsal vatan toprağında kirli eller var.
Türk’e kefen biçmeye ne emeller var.
Gözümüz ufukta düşman ararken,
İçimize girip de, kemirenler var…

Ey Türk, titre kendine gel ve uyan artık.
Vatanda fink atan namahremler var.
Senin adına konuşan, hain diller var.
Kardeşin kardeşe kalkan elini,
Birleştirip şamarı, bir gönder artık.

Atamız Oğuz’du, Dedem Korkut soyladı.
Her bir yiğidin soyunu, teşkilatla boyladı.
Devlet kuran irade, bir bayrakta topladı.
Boyları dağıtıp, aşirete özenme.
Birlik olursan, seni tank, top, tüfek dağıtamaz.
Unutma ki, milletini peygamberin kutladı.