Geçmişime soruyorum
bu yalnızlıklar niye diye
ne bir cevabı var
ne bir sebebi
suskun duruyor
sanki yüzlerce savaştan yenik ayrılmış
bütün mermiler ğöğsüne isabet etmiş gibi
belliki geçen zamanda
benim gibi aldırmıyor
yeryüzünde yaşamak sürgün olsada
gülüp geçiyor hazin yıllarım
şimdi uzak bir şehirdeyim
hep günün ardından gelen
gecenin içindeyim
körfezin koynunda
denizlerin kuytusunda
dışarda bir yağmur yağıyor
gözlerim
gözlerim camların buğusunda
volta atarken bir liman yolunda
dalgaların yüzünde hayalin
gözlerin hep aklımda
galiba sevmeye alışıyor kalbim
bu güz günlerinin sonunda
19.12.2005 izmit
İbrahim DerinKayıt Tarihi : 22.10.2005 15:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!