Bu Mevsimde Eskiyor Şiiri - Hasan Ulusoy

bu mevsimde eskidi, yenisinde hevesim
yırtığını yamamak artık gelmez aklıma
iğneleri paslıdır, iplikleri çürümüş
bir çay ağzında bekler zamanın ejderhası.
kızıl gülün edebi, mevsime meydan okur
güzel kızın yüreği derdine derman dokur.

eritirim örsünde, döve döve sevdamı
kaybederim kaybolan, umutların özünde
çift çarıklı ihtiyar, tırnağında dert taşır
bir kederli bakışın, sevinci var yüzünde
yanmaya alışırsa, yanmadan durmaz insan
her duyduğu ney sesi, dönmeden durmaz insan

ak benizli bebekler, ninniyi kendi söyler
tayların anasına, çifte vurduğu devir
bu tarihi kazıyıp, tarihine sevdanın
kirli görünüyorsa, başka sayfayı çevir.
en berrak duyguların kire girdiği zaman
insanın insanlıktan fire verdiği zaman

bu mevsimler eskidi, bir ömürle beraber
elimdeyken kaybolan, varlığım çekip gitti
ceviz kabuğu dünya, aldı beni içine
sonra verdiği gamla dertle beni eritti.
bir damla su içinde, boğulan insan için
deryaya meyil edip, muhteris olmak niçin.

ah ile yanan dünya, bilmez niye bu yanış
serkeşleşen hayaller, kap kara katran oldu
siyaha tutkunluğum, güneşe hasretimden
siyahın aşkı ile, yeşilim alım soldu.
eskiyen mevsimlerin yenisinde gözüm yok
bu keder bana ait, başkasına sözüm yok.

Hasan Ulusoy