Bu Mevsim Şiiri - Fazıl Hüsnü Çakıroğlu

Her kuyunun dibinde suyu var mıdır? Bilinmez... Ama her kuyunun bir dibi var. Ne kadar usul bağırırsan bağır içine Sesinin sana dönüşü var. Her yaprağın düşüşü. Yağmur gibi tedirgin yada kar gibi dingin... Her mevsimin bir ömrü bir ölümü var, İnsan gibi... Bilmenin bildiğin çok şeyi ötelemek olduğunu Susmayı, duymayı öğretiyor bu mevsim. Üşümek gibi ateşi özletiyor... Korku dilsizdi karanlıkta, Öfke sağır çığlık çığlığa Yalnız kendi öfkesiyle konuşan, Bir korun çatırdayışında... Bir ağrıyı içinde dindirmek Birazda genişlemekti... Bildiğin sınırlardan öteye öteye gitmek Korkuyu yenmek... Hakikat peçesiz bir güzellikti görenin gözünde. Perdeleri kaldırmak denizin karşısını görebilmek... Oysa denizin kaderi hep aynıydı. Aldığının karşılığı birazını hep kıyıda bırakmak... Ah insan yanımın tüy düşende kanadına İlk vazgeçtigi ayaklarıdır. Kırılınca rüzgarda kanatları Anladı ne demek olduğunu ayaklarının.... Bu mevsim dilsiz yapar insanı Susmayı öğretiyor duymayı Bir yaprağın dingin ya da tetirgin düşüşünde İnsan olmayı hatırlatıyor...