Yandı qaplara naxışlanmış barmaq izleri,
Ve ipek yaylıqların qoxusu doldu beynime.
Duvarlara sarıldım sancıdan,
Gözlerimle birlikde yaranmış güzgülerin boyu büküldü,
Ve soyudu barmaqlarımın ucundan yaşamaq duyğusu...
Tutdum ellerimden,
Ve özümü özümden öpmeye başladım...!
yüreğinize sağlık
namık cem
Ureyin varolsun gardash...Cok guzel bir siir okudum kaleminden...
danışıgları bile şiri gibi azeri garındaşlarımın. men özüm çoh hoşlaşıram azarbaycan danışılarından. ele ki ........
çok harikaydı çok...saygılar
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta