Bu Masal Bitti 4 Şiiri - Mustafa Yılmaz 4

Her düşüş bir yok oluştur kalanda…

Ansızın içinde oluşan cümlelere daldı bir anda adam…

Ve
seni düşününce içimde yanma yanma oluşuyorsun…
Ne güzelmiş sevilerek özlemek…

Bu cümleyle düşmeden önceki hallerini düşündü…

Çok ıssızdı yokluğunda bu şehir ve yaşam…

Bir cümleden öte acı veren bir histi yalnızlık…
Ve
ılık ılık akıyordu yalnızlık kanı mor damarlarında…

Yürek ısınıyordu, ısındıkça önce kendini sonra da düşüncelerini yakar kavurur gibi yapışıyordu damar çeperlerine…

Yeni aşkla ilk ayrılıktı… İlk uzaklaşmaydı ellerden, gözlerden, burun deliklerinden fırlayan ılık nefeslerden…
Zorlanıyordu yalnızlık bedende, beden zorlanıyordu yalnızlıkta…

Bir çatırdayarak kopuşlardı sanki… Korku çemberinde ıssızlaşıyordu yürek…
Ritimlerini kısmen arttırıp, kısmen de duracakmış gibi dökülüyordu sanki kendi ritimleriyle…

O an çalan telefon sanki ruhu ayırıyordu bedenden…

O dedi kısık bir sesle, gözlerini kısarak telefonun ekranına…

Günaydın canım yazısını okudu…
Ardından yanıp sönen ışıklarla yeni aşkın sesini hissetti ışık huzmeleri arasından…
Canım diyordu kulağındaki ses… Tekrarlayarak birkaç kere…
Canım… Canımm… Canınmmm…
Son deyişi uzuyordu…
Son harfi ile kelimenin kulaktaki sese dönüşmüş haliyle…

Meraklı bir sesle nasılsın bu gün? Yokluğumdaki üzüntü değilsin diyordu…

Bedenini başıyla birlikte salladı adam…
Sevmenin eşsiz güzelliği merak dedi…
Merak etmeye dönüşen sevgi… Eşsiz bir düşünce birliği…

Sevmenin, çok sevmenin bedelini ödemiş olan adam, sadece gözlerini kısarak korkuyorum dedi içinden…
Sevilmeden korkuyorum…
Sevmeden tekrar çok sevmeden korkuyorum…
Bu çok sevmeler hep acı getirir, hep acıya götürür…

Yüksek sesle beni sev, beni çok sev, ama acıya gitme, acılarla gitme, senin mutluluğun benden önce gelir, dedi…
İstersen beni çok sevme dedi…

Ve ekledi…
Ben ne zaman çok sevsem birimiz ağlar…
Ben ne zaman çok sevilsem, ben ağlarım dedi usulca…

Gel dedi gel birbirimizi çok sevmeyelim…
Çok sevip de çok ağlayanlardan olmayalım…
Hayat bize küçücük sevmeler hediye etsin ki, gülelim…
Sen gülensin, güldürürsün…

Biliyorum ama çok gülmeler hep ağlatır beni…
Artık ağlamak istemiyorum…
Bu yalnızlık, bu yokluklar yüreğimi deliyor…

Kararıyor yüreğim dalındaki manolya gibi…

Siyah gülden nefret ediyorum…
Beyaz beyaz sarmaşık gülleri istiyorum…
Sarmaşık gül tomurlarında kaybetmek istiyorum bakışlarımı…
Hayat seni bende bıraksın… İstiyorum…
Ve…
Seni severek kalmak istiyorum yeni aşk…

Ağlamalarımın, hüzünlerimin yerine gülmeler bıraktın…
Gülmelerimin bende kalmasını istiyorum…

Çabuk dön…
Çabuk bitir işini…

Sevgi bir köşede gülüyordu… Onlar gülüyor diye bu sefer seviniyordu…

Bu hayat seni bende bırakacak bu sefer yeni aşk… Gülenim…
Gülmelerim… Güldürmelerinle…
İzmir