Bu Kentin Şiirlerini Sevdim

Martı çığlıklarının denize düştüğü saatlerde
Ben annemi toprağına verdim

Bu kentin en çok şiirlerini sevdim
Kanarak büyüdüğüm
Büyüsüne kapıldığım olmadı
Gözlerim açık seyrettim
Ara sokaklarında yüzleştiğim yüzsüzlüğümle
İyi hal kağıdım olmadı
Kötü kokuyordum ve
Küfrediyordum çocukların körebe oyununa

Bu kentin şiirlerini sevdim
Bir de sürekli içime işleyen
“gitmek' duygusunu
arsız uslanmaz çocukluğumu…
İlk aşkım ilk kavgam ilk tutsaklığım
Bir bağımlılık
Alışkanlıklarımızı büyüttüğümüz
Bu yüzden!
Kendine benzemekten korktuğumuz…

Bu kentin bir şiirlerini sevdim
Bir de “kaçmak” duygusunu

Durmaksızın kanayan yara
Kanadıkca acıtan
Acıdıkça açısı daralan
Hayatlar sunan, bizim olmayan…
"neyse" en keşke sözcüğü
Dilimizin ucunda yanan...

Martıların denize küstüğü saatlerde
Ben bir hasreti gömdüm toprağına
Her sabah yeni bir düşe kursam da kendimi
Bir gitmek
İlle de “gitmek' dürtüsü
“toprağından uzaksa insan
yaban olur kendine”
Annemin türküsü…

Bu kentin şiirlerini sevdim
Bir de içimde büyüyen “gitmek “ düşünü…