Bu Kent Şiiri - Esel Arslan

Bu kent seni de beni de öldürecek,
Sivrisineğin kanatlarında gün ışığı,
Işıtır ortalığı karanlıkların ortasında.

Şavkı kapatır da sevişir kadınları,
Utanırlar sevdanın sevişmelerinden,
Kader mi, keder mi acılı dudakları.

Bunca yaşamın hay huyu arasında
Bir ağaç altı duvar dibi bir kuytuda
Küçücük soluk almalar,
Bakarsın iki genç sevdalı,
Öpüşüyordur oracıkta.

Yapamadığımız şeylere kızarız
Tabular olmasa
Böyle mi yaşarız.

Bırak öpmeyi,
Tutamadım bile ellerini,
Bir gören olsa,
Yan yana
San ki bakar gibi günaha.

Zehir zemberek kaçak içki tadında,
Yaşar bu kent sevdalarını,
Bir nefeslik fırt çekse,
Yaşamaktan,
Bin kustururlar, usandırırlar,
Sevdadan aşktan.

Bu kent haşindir, yırtıcıdır,
Alıcı kuşlar gibidir,
Ruhuna çökmüş oturmuştur
İs, sis, pis,
Bedenler özgür görünür,
Yürekler hücresinde hapis.

Bu kent seni de beni de,
Öldürecek sonunda,
Yaşatmaz kimselere aşkları,
Kırbaç gibi vurur suratlarına.

Uğultularla yaralar, kanatır bedenleri,
Sevenlere haşin davranır da
Takar koluna on beş yaşında fahişeleri.

İki yüzlüdür, kan oturmuş gözlerine,
Tilki tuzağı gecelerde bin masa kurulur,
Onur, gurur, haysiyet yerlere savrulur.

Bunca pislik, kokuşmuşluk arasında,
Ya karışırsın sen de aralarına,
Ve ya suçlu gibi ezik, yıkık yok olur gidersin.

Bu kent seni de beni de öldürecek,
Adı büyük ruhu küçük cüceler sarmış,
Puşt tezgahı, orospu mangalı,
Dört bir yanı.

Kurt kapanı ayı tuzağı,
Her köşe tilki, sansar simsarı,
Yoksulun gırtlağında eli, ayağı.

Karanlıklar içinde arar durursun,
Bir sevecen el bir umut ışığı,
Sivrisineğin kanatlarında gün ışığı,
Ver elini sevdiceğim,
Atlayalım bu kentten aşağı.

2006-Ankara