“bu Kadar Kolaysa Gitmek”

“Bu Kadar Kolaysa Gitmek”
Hiç özlemedin, değil mi?
Adımı anmadın içinden bile.
Ben gecenin bir yarısı
boğazıma düğümlenen sessizlikle savaşırken,
sen rahatça uyudun.
Bunu inkâr etme.
Çünkü insan özlediğini
bu kadar yok sayamaz.

Ben seni aramadım diye
iyi olduğumu sandın belki.
Sustum diye geçtiğini düşündün.
Oysa bazı insanlar konuşmaz
çünkü artık anlatacak gücü kalmamıştır.
Ben kelimelerimi kaybettim senin yüzünden,
sen umursamadın.

Sana kal demedim,
yalvarmadım,
küçülmedim.
Ama sen yine de
gitmenin en kolay yolunu seçtin.
Bir açıklama bile çok geldi sana.
Sessizliği tercih ettin,
çünkü susmak sorumluluk gerektirmez.

Biliyor musun,
en büyük saygısızlık
bir insanı yarım bırakmaktır.
Ne seviyorum dedin adam gibi,
ne de gidiyorum.
Beni belirsizliğe hapsettin,
sonra da hiçbir şey olmamış gibi çıktın hayatımdan.

Ben senden fazlasını istemedim.
Sadece dürüst olmanı bekledim.
Ama sen dürüstlükten bile kaçtın.
Çünkü yüzleşmek
senin harcın değildi.
Kolay olanı seçtin,
her zamanki gibi.

Şimdi başkasına gülüyorsundur belki.
Aynı cümleleri kuruyorsundur.
Aynı yalanları daha güzel paketleyip
önüne koyuyorsundur.
Beni merak etmiyorsun, biliyorum.
Çünkü sen hiçbir zaman
arkanda bıraktıklarına bakmadın.

Ama şunu bil:
Ben senin gibi sevmedim.
Canım yandı, evet.
Ama kimseyi
benim yerime koymadım.
Sen kolay unuttun,
ben zor alıştım.
Aramızdaki fark buydu zaten.

“Alışırsın” dedin ya giderken,
en ağır darbeyi orada vurdun.
İnsan alışırmış…
Alıştım belki,
ama eksilerek.
İnsan alışırken
bir parçasını toprağa gömüyor.

Şimdi güçlüymüş gibi davranıyorum,
çünkü başka çarem yok.
Ama bu affettiğim anlamına gelmez.
Bazı kırgınlıklar geçmez,
sadece konuşulmaz.

Bu bir özlem yazısı değil.
Bu bir çağrı hiç değil.
Bu, sana kalan son gerçektir:
Ben seni çok sevdim,
sen bunu hak etmedin.

Ve eğer bir gün
için sıkışırsa,
bir şeyler eksik gelirse,
bil ki o boşluk
benim yokluğumdur.
Ama geri dönmek istersen,
çok geç.
Çünkü ben
bu kadar kolay giden birini
bir daha beklemem.