“Artık büyüdüm anne”
Oysa yüreğimde hâlâ eski bayramlar
Önümde hep çocukluğumdaki çıkmazlar
Ve ömrümde hiç bitmeyen bir sonbahar
Geçemiyorum geçmişin karanlığından
Yalnızlığıma sığamıyorum
Her yer karanlık artık
Her yara farklı kanar
Koynumda hayata isyanım
Hepsi bu kadar
Kazdığım hüzün çukuruna gömüldüm
Çıkamadım aydınlık yarınlarıma
Üstümde binlerce ton toprak
Ellerimde renkli bilyelerim
Oturmuş oynuyorum
Avazım çıktığı kadar
“Anne” diye seslenmeyin yanımda
Vurmayın yüzüme öksüzlüğümü
Sevinçler kursağımda şimdi
Canım kuş kadar...
Kayıt Tarihi : 12.5.2021 23:22:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
17.11.2019 tarihinde annemi kaybettim. Bir hafta sonra yazdığım şiir. Huzurla uyu canım annem...
![Hatice Nayır](https://www.antoloji.com/i/siir/2021/05/12/bu-kadar-41.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!