Bu Kaçıncı Perşembe Şiiri - Gözde Hatiboğlu

Bu kaçıncı perşembe yokluğunun üstünden geçen
Kaçıncı sabah sesini duymadan uyandığım
Elimin telefona gidip de arayamaması kaçıncı
Hani alışacaktım, hani dayanacaktım, yok olmuyor
Baş edilemeyen kocaman bir boşlukta sadece günler geçiyor
İyi ki geçiyor diyorum bazen
Günlük yaşamın koşturmacasında arada unutuyorum yokluğunu
Arada hep ordaymışsın gibi sonsuz bir güvenlik hissi içinde keyifleniyorum
Ama ne zaman takvim yüzüme çarpıyor günü
O zaman, o perşembe, dünya yıkılıyor ben altında kalıyorum
Sana yakın olur muyum hep altında kalsam

Ben perşembelerle baş edemiyorum
Sonra sevdiğin şarkılar denk geliyor kulağıma
Sevdiğin içkilerle kadeh kaldırıyorum devam etmeye çalıştığım hayata
Dost sohbetlerinde bazen kahkahalı bazen gözyaşlarıyla seni anıyorum
İyi ki diyorum, iyi ki babamdın, iyi ki gücüm, desteğim, dayanağımdın
İyi ki güzel yıllar, yaşanmışlıklar bıraktın ardında
Benim dediğim her parçamda varsın
Düşünebildiklerimde, söyleyebildiklerimde, tüm sevdiklerimle ve her yerde
Biliyorum, ben yaşadıkça sen de benimle hep yaşayacaksın

Hangi perşembe yazmaya başlamıştım unuttum
Hangi perşembeye denk gelir bitişi cümlelerin bilmiyorum
Hani yıllar önce sormuştun ya bana; gerçekten hissettiklerin miydi yazdıkların
Senden sonra cevaplarım da değişti, gerçekliğim de
Şimdi içim kan kırmızı, acıyor
Sahi, hissetmek eskinden ne renkti
Yokluğunla renklerim değişti
Hayat hem eksildi hem de başka türlü evrildi
Hüzün en sevdiğim duygum değildi, en büyütenim oldu

Aylardan ekim bak, nasıl bu kadar hızlı geldi anlamadım
Yeni bir yaş almaya gün kala gözümün yaşı üflediğim mumu söndürüyor
Perşembeler hala zor, dayanılmıyor
Aylar ayları kovalıyor, yıl da gitmeye gönüllü
Ben senden sonra kendime gömülü, sesine hasretim
Gülümseyen yüzünle düşlerimden günlere uyanıyorum
Senden sonrası zor, senden sonrası çözülmeyen bir düğüm boğazımda
Özlüyorum, çok özlüyorum

Şimdi yine bir perşembe uçuşuyla eve geliyorum
Karşılar mısın, karşılamaz mısın pazarlığı yapsak keşke eskisi gibi
Son bir yılda kaç yolculuk yaptım sayamadım
Kalp çarpıntısıyla kaç kez geri döndüm ardımda bırakıp seni
Şimdi gidişlerim de gelişlerim de başka türlü
Boğazımdaki düğüm duruyor hala, gözümün yaşı bitmedi
Daha çok gülüyorum sadece hayata kaptırıp giderken
Eksiğim, dipsiz kuyu bazen, ya evdeki boşluğun, öyle çok yokluk ki
Ev; hala saklıyor seni içinde, hep içerideymişsin gibi hissettiriyor gittiğimde
Bak yılda bitiyor, bu son perşembe, aralık toparlandı gidecek
İçinde hem en çok hem en az sen vardın, yeni gelen yıllar seni bilmeyecek
Biz taşıyacağız bir yanımız özlem bir yanımız hüzünle
Seni saklayacağız bir damla yaş, bir yutkunma ile sessizce
Seni saklayacağız tebessümlerimizde
Özlemle arada elimiz toprağa değecek
Bahar gelecek sonra yeşerecek üstünde sevgi çiçekleri
Perşembeler gelmeye geçmeye devam edecek
Hayat sana biz hayata karışacağız, birbirimize tutunacağız
Başka kayıplar da olacak belli ki üstüne
Yokluğuna alıştık sandığımız yerde, sadece perşembeler sayılmayacak
Yeniden, belki de en baştan başlayacağız üzülmeye
Üzüle üzüle, acıyan yerlerimizi de yok etmeden üstelik
Eksiklikle yaşamaya, içimizde çoğaltmaya alışacağız

En son veda konuşmanı yaptığın ve en çok sevdiğin yerdeyim şimdi
Hava da en sevdiğinden, şerbet gibi
Bu son perşembe, bıraktım kâğıdı kalemi, sözüm bitti
Oturdum Akdeniz’in karşısına tekrarladım söylediklerini
Ağladım, ağladım, ağladım
Sonra toparlanıp derin bir nefes aldım, gülümsedim
Güzel anılar biriktirdik biz seninle
Babam; sana selam yolladım güneşle aldın mı
Yolun ışıklar içinde olsun diye

17 Mayıs 2018 - 24 Ocak 2019