Bu kaçıncı ölüşüm Şiiri - Beşir Çitak

BU KAÇINCI ÖLÜŞÜM

Ne çok öldüm ben, ne çok ecelsiz
Bölüşüldü etim, kimliğim belirsiz
Dağ başında öldüm, parçalanmış
Kusursuz bir ölümdü tasarlanmış
Bin yıllık bir açlıktan çıkmışcasına
Saldırdılar üstüme
Ne çok kudurmuş
Ne çok saldırgan
Azar azar payladılar beni
Gece bile korktu çığlığımdan

Olağanca kalabalık bir meydan
İnsanlar kör,insanlar sağır ve suskun
Telaş içinde koşturan bir kadın
Elinde buruşturlmuş kanlı bir afiş
Vurulmuşum genç bir kızın gözlerinde
Çullandılar üstüme
Nasıl insafsız
Nasıl vijdansız
Yaşıma bakmadan vurdular beni
Ölüm bile korktu gözlerimden

Diyarbakır'da gece ve karanlık zından
Mosmor ağlar, kahır yüklü genç adamlar
Aydınlandı karanlık, gördü saçsız kadınlar
Yandı hücreler bir kibrit büyüklüğünde
Tutuştu dört yandan, yandım alev alev
Ağır tiner kokusu
Bakıyor hain
Bakıyor cellat
Etim terkediyor kemiklerini
Diyarbakır bile korktu cesedimden

Soğuktu, sokaklar buz kesmiş
Ellerim, saçlarım, gözlerim üşüyordu
Birden silah sesleri, birden kurşun yağıyordu
Ve canıma değen yirmi karanfil çiçeği
Sokak akan kanımla yıkanıyordu
Nasıl sıcak
Nasıl kırmızı
Nasılda akıyordu
Denize giden ırmak gibi
Toprak bile korktu kanımdan

BEŞİR ÇİTAK