Bu kaçıncı kırdığın kalem

Kalemsiz deftersiz kaldığımda
sınava tabi tuttuğun gözlerinle
bu ne amansız yargı

ellerinde fermanım yazılı kağıt
sille tokat sürgüne yollayan bakışların
sakın bir daha deneme aşkımı aşkım

ne kadar sevda şarkısı varsa makam makam
minör gam

yaz diyen insafsız dudakların
ne insafsız bir celse

sonrada nadim olup sanki
ne kadar yalan varsa ne kadar ihanet
hepsini yalanlıyor lal bakışların

ağzından çıkan her sözüne biat ederken
göçebelerdi kültür elçileri
yok sayıldılar

damaklarına bir parmak bal sürülen körpe kızlar
kına gecesi şenliğiyle
esasında kaderine otur ağla der gibi
ve ağlaması için kınayla birlikte yakılan ağıt

on üçünde on beşinde kız çocukları
sunuldular kurban diye
kınalı kuzular

soğuk sıcak demeden yurtsuz yerleşkisiz
bir yaşama itilenler
bir lokma ekmeğe muhtaç bırakılan
kanaat et diyen duygu tacirleri
yokluk cehalet
atalet

beni bir daha imtihan etme insanlıkla
gözlerinle yargıladığında kırdığın kalemlerin her seferinde
mürekkebi ben olamam göz yaşlarımla

ritmin en hasını çingeneler tutar