Bu Kaçıncı Acı... Şiiri - Nurdane Diken

Gençliğimin baharında, tanımıştım onu.
Deli dolu bir rüzgar gibi, dolmuştu içime.
Bir hayat vardı, upuzun önümde.
Paylaşmıştım her duyguyu, doyasıya.
Sevgiydi, içimizde açan, tohumlanan.
O sevgi iki çiçek vermişti, aşkla.
Huzur dolu bir yuvanın, mutluluklarıydı.
Hiç bitmeyecek, tükenmiyecekti.
Sonra, apansız bir rüzgar esti.
Bir dal kırıldı, gürültüyle, yere düştü.
Götürdüler onu, bilinmiyen yere.
Allah'ım, yârimi kimler götürmüştü.
Karabasanlar sarmıştı, her yanımı.
Bana söz vermiştin, ikimiz gidecektik.
Acılar denizinde, alabora olmuştum.
Bir çöl ortasında, güneşsiz kalmıştım.
Çaresizliğimin girdabinda, tanıdım onu.
Bak yine aşık olmuştum, ölesiye.
Fırtınaya tutulan daldım, ona sarıldım.
Ümidim, yarınlarımdı.
Sonsuz aşkımdı, çaremdi.
Bu tayfunda, nereden çıktı.
Harap etti, tarûmar etti.
Bende ki beni.
Bu kaçıncı acı idi, sevgi denizinde.
Bir saklambaç oyunumuydu?
Saklanan bulunamıyordu.
Ve bu oyun, hep oynanıyordu.....

(28.05.96-01.30-İst)