Bu Işığı Da Görmeyeceksin 1

Ve bu gün yine cumartesi…

Sana yansıyan bir ışık ve senden gelen gölgeye sığınan bir ben…
Bir ışık kaçkını…

Bütün zamanlarımı gölgende sevgi adına geçiren bir ben…
Ta ki,
ışıkların kesişme noktasına kadar…
Ta ki,
gölgelerin kaybolduğu zamana kadar…
sende kaybettiğim benliğimi tekrar bulduğum ana kadar
ki,
acının başlayıp, hüzünlerin sıraya girdiği zamandı, sana sevgide tutsaklığım…

Kendimi sevginde kaybettiğim zamanlardı ki ışığı unutup gölgelerde elleri ceplerinde dolaşarak ıslak taşlara oturmaya başladığım siyah üstü zamanlar…

Bir ben bir de hüzünlerim var şimdi…
Unutmak isteyip de unutamadıklarım var şimdi…

Mavinin dibine dövünüyorum kaybettiğim huzuru ararken…

Hangi yeteneksiz aşktı bu benimle senin dışında sarmaş dolaş yaşayan…

Değmeyenlere verdiğim, değenlerden alamadığım sevginin bedelini neden ben ödüyordum…

Kaç zamanım sende kayboldu,
kaç zamanım kendimi bulmak için geçti?

Seni görmek için, içimde bu kadar arzu varken, sana yaklaşıp da, sana ulaşamamanın ıstırabı çekilir mi?

Bu gün yine cumartesi,
Hayatımın darmadağın olduğu ençok hüzün günüm…
Yine sen gölge gölge ayak ucuma uzanıyorsun…

Gölgenden kaçmak için sığındığım her yer yangın yeri gibi…

İs, pas ve izbe kokusu sanki her kes ağlıyor, sanki her kes bana zavallıyım diye bakıyor…
Sanki her kes, geçer, onu unutursun, biter, zaman gerek diyor…
Ya içimdeki yangın nasıl sönecek?
Nasıl bulacağım kendime ışık sütunları, hangi ışık kesişmesinde huzur noktasına ulaşacağım…
Geçer, evet geçecek ama çatallar batıyor içime…
Çatal çatal yanıyor bir yerlerim…
Geçecek…
Önce sev…
Sonra unut…
Vay be,
Böyle kural da varmış…

Önce seveceksin adam gibi, insanlaşarak seveceksin, sonra unutacaksın…
Peki ne gibi?
Ters bir soru bu… Bunun kuralı yoksa katlanacaksın… Sürebildiği, dayanabildiğince…

Işık bu gündüz güneşten alabildiğimizce, bakabildiğimizce, sonra, geceleri pencerelerden görebildiğimizce…
Ya senin pencerenden sızan ışık deliyor yüreğimi…
Ya karartılar da ne, başım dönüyor bakınırken…

Evet unutacaksın… Bu ışığı da görmeyeceksin… Karartıları da…

Ya bunun kuralı bence yok… Görmez olacaksın… Dünya ışığını ve de camdan sarkan ışığı… Ve de karartıları…

Değer mi senin için görmez olmaya…
Görürken senin için görmez olmaya, değer mi… Varsın hayat senin için var olmaya devam etsin… Hani senin bir sözün vardı, “hak yerine ulaşır”…

Bu da kuralsız ışık kesişmesi
Gökyüzünde patlatılan havai fişeklerine bakılan zevk mi bu… Seni unutmak…

Engeller ve de sinmeler… Karşı koymalar…
Işıkla gelen, gölgelere dönüşen, korkular,
şakaklar arası zonklamaların, şakak arkalarından çıkan gıcırdamalardır bu sıkıntıların, çaresizliklerin sesi… İşareti…
Aşılmalıdır bu engeller… Çaresizlikler…

Son bir dokunuş parmak uçlarıyla… Hafifçe…
Kısık gözlerle bir bakış ki ta yürekten dişlenen…
Ve yüzü tül örtüyle örtülmüş, bakışlarını saklayan kapalı gözler…
Son buseyi gözlere gözlerle veren bir sevgi veda durusunda…
Göçmen bir ruh bu…
Hüzünle sevinçler arasında gidip gelen misafir…

Göç vakti gayri…
Gözlerim kararır arkama baktıkça…
önümse,
puslu…
Bir yol bu uzayan…
Islak… Islanılacak…

Göç zamanı belki de gayri…

Sevgi adına,
sevmek adına,
uçuruma düşen bir bedenin, özgür ruhu uçuşuyor şimdi…