Bu Hüzün Benim Şiiri - Ali Gençay

Bugün ayın kaçı
Kaçıncı on dördü
Seni benden başka kim gördü
Arsız tohumlar ektin fikrime
Kirli sakallarıma hüzün çöktü

Benden kim aldı götürdü seni
Biri tuttu da elini
İçimi ondan mı acı bürüdü
Kapkara zift bulaştı ökçelerime
Yollar adım, adım bölündü
Her adıma bir lanet
Her adıma sövgü düştü

Buz kesti gece
Dilimde nağme üşüdü
Soluğum asıldı havaya
Parçalandı, saçıma aklar düştü
Kaçtı elimden gençliğim
Bakışlara ölüm sızdı
Konuşsam fırtına
Sussam kuraklık
Gülsem kavurucu sıcak
Yumsam gözlerimi zifiri karanlık
Ağlasam yağmurlar sağanak
Katıp önüne, tufan olup yıkacak
Yalnızlığımdan köpekler bile korkacak

Boğuyor sokaklar beni
Ürküyor küfür sönmüş lambalı odada
Eşiğimde inleyerek kıvrılışım köpek gibi
Sen bana bakma
O yüzden hep severim
Hüzün denen değişmez mahfuz kader