Bu Hayatın Tekrarı Olmayacak

Senin bana olan sevgin,
bir ağacın dalları gibi rastgele.
Çizgileri kanla,
ağız dolusu ne çok sustum.
Kimi gün beraat, kimi gün sürgün yazdım.
Bu tuzlu kıyı, acımasızca kalbimi soyan bu ayaz…
Ömrüme kar yağıyor, rengi beyaz mı beyaz…
Zamanın kaftanına gizlenmiş bir köleyim.
Ben yapamıyorum, bari sen bir düzen içinde yaz!
Neredesin?
Nerede ölçü, nerede kafiye?

Seninle değil, sana rağmen yürüdüm.
Ben yolları değil de,
hiç varılmayacak menzilleri sevdim.
Ne geçti eline?
Sanki sana bir ömür borcum varmış gibi
çarpı işaretleriyle kutsadın ömrümü.
Bırak her şey yerinde kalsın;
arada, kıyıda, boşlukta.
Nizamdan ne gördü ki kalbim?
Masanın üstü, rafların yüzü,
cümlelerin başı ve sonu, hepsi dağınık kalsın!

Suyu yarıp geçemeyen bir çakıl taşı gibi kalakaldım.
Sen bir düştün, ama ben sahiden düştüm.
Hem de öyle bir düştüm ki ilk sahneye kocaman bir alkış,
son perdeye muhteşem bir veda düştü.
Teselli mi?
O, kendini kandıranların maskesi.
Tutunacak başka yer yok bu soruda.
Ha bir de yokluğunun kaydını tutacak bir günlük…

Yıllar bir savaş baltası gibi asılı göğsümde.
“Artık karar ver!” diyor içimden bir ses.
“Bu bekleyiş seni ya savuracak ya da yutacak!”
Artık bir karar ver!
Bu kavşak, senden önce kaç kişinin tereddütüne katlandı,
biliyor musun?
Ayağının altında çatırdayan kaldırımlar,
kararsızların ağırlığını sayarak eskidi.
Şimdi sen de onların mirasını taşır gibi,
bir ileri bir geri gidiyorsun.
“Karar ver!”
Makas mı, kâğıt mı, taş mı?
Ne duruyorsun?
Kendi kasırganı yarat.
Ahşap kokusunu,
çatısı yıldızlara açılan evi unut.
“Karar ver!”
Ortası olmadı ve bundan sonra da olmayacak!
Bunu en iyi sen biliyorsun.

Umutsuz vaka diyorlar bana,
ama bilmiyorlar ki suretimin gölgesinde ağırlaştı her şey.
Anlamıyorlar!
Ben bir dalganın yönsüz çırpınışı,
bir yıldızın sönük çehresi değilim.
Beni bana bırakın!
Bu hayatın bir tekrarı olmayacak!