Bu hayatın bir yakası Şiiri - Murat Ülkü

Bu hayatın bir yakası diken, bir yakası gül,
Ne zaman diksem iğnemi, kanar bu gönül.
Gerdikçe gerdikçe ipliği, uzamadı ömür,
Bir yanımız eksik kaldı, bir yanımız yırtık çul.
​
Kırk düğüm attık belki, çözülsün diye,
Her çözülen düğüm, yine yeni bir çile.
Omuzlar yorgun düştü, kalbimse geldi dile,
Bir nefeslik huzur dedi, ve bir demet menekşe.
​
Acılar mı devasa, yoksa biz mi cüce,
Boyumuzu aştı dertler, her gelen gece.
Gündüzler bahane oldu, dertler içimizde yüce,
Uzatmadık elimizi, korkuttu hayat denen bilmece.
​
Kumaşı yırtık hayatın, neresinden tutsak,
Eski bir hırka gibi, yamaları hep çapak.
Umut denen kuşumuz, uçtu gitti çok ırak,
Gözyaşımız aktıkca aktı, denizler oldu ıslak.
​
Mutluluk dediğin, bir çizgi, ince ve kısa,
Parmak ucunda durdu, hemen çıktı fosa.
Oysa ki keder dediğin, koca bir dağ, değişmez yasa,
Sığdıramadık yakaları, zamanla kapandı kasa.
​
Bir yanda açlık varken, diğer yanda tokaç,
Hep bir tarafımız tok, bir tarafımız çıplak ve muhtaç.
Gözümüz hep uzakta kaldı, gönlümüze yok ilaç,
Birbirine değmedi eller, kalpler kaldı hep yamaç.
​
Dikiş tutturamadık, ne kalbe ne zamana,
Hep bir yarım kaldı, verdiğimiz amana.
Yağmur yağdı sandık, doydu göğsümüz dumana,
Boşa bekledik hep, bahar gelmedi hiç bu hana.
​
Ucu eksik geldi, o ipekten düşlerin,
Kısalttık düşlerimizi, kalmadı coşkum.
Felek vurdu elime, vermedi baska seçim,
İki yaka birleşmedi, hükmü kaldı kaderin.
​
Şimdi yorgun ve bitkiniz, elimizde iğne,
Düğümü çözmekten yorulduk, kalmadı bir bahane.
Söylesenize, hangi terzi de dikilir bu sahne?
Kimi yaktı, kimi yıktı, bize kaldı bu acı hane.
​
Ne boyu uzun acının, ne de mutluluğun kısa,
Aslında bizdik beceriksiz, unuttuk neydi yasa.
Kendi elimizle kırdık, parcalandı bize ait masa,
İki yakayı bir etmedik edemedik, bize kaldı hep tasa.