Hayatın Yorgunluğu Şiiri - Meryem Keskin

Hayat denilen bu yolda yürürken,
Ayaklarımdan çok yüreğim yoruldu.
Her gelen ömür bahçemden bir gül kopardı,
Hazan oldu ömrüm.

Bu hayat yolculuğunda çok acılar çektim,
Çok insanlar bıraktım geride,
Yüzüme gülen ardımdan kuyumu kazan.
Vefa nedir, kıymet nedir bilmeyen,
Çok dostlar bıraktım ardımda.
Şimdi, yüzlerini bile hatırlamadığım dostlar.

Dostum dediğime bakmayın siz öyle,
O kadar basit deyil dostluk,
Dostum zannetdiklerimdi aslında.
Kırılır sın, üzülürsün öfkelenir esip gürlersin,
Bazen"de ağlarsın kimsenin görmediği,
Kuytu köşelerde ağlarsın.

Aslında tek damla gözyaşını haketmezler,
Faydası olacağına inansaydım,
Ağlardım günlerce, gidenlere yas tutardım,
Yıllarca.
Ama, haketmeyecek olan o zavallılara
Söyleyecek,tek bir sözüm bile yok.

Bir gün dönüp bakarsın geriye,
Bir zamanlar, yanından ayrılmayan lar,
Kesmişler selamı sabahı.
Dönüp bakmıyorlar tanımıyor bile.
Hani bir yol ortasında,
Kan revan içinde düşer kalırsın ya.
Herkes yanından, geliiir geçer öylesine,
Dönüp bakmazlar bile.
Sanki yoksun, yâda yepsi kör.
Yok dostum, ne sen görünmez sin,
Nede onlar kör
Aslında, hepsi vefasız ve nankör.

Bak, hayatımı yansıttım bir sinema perdesine.
Gel otur seyret benimle.
Belki gülersin, halime ne kadar inandığımı,
Görünce gülersin halime.

Şunu hiç unutma dostum gidene eyvah edip.
Hayata kahredecek kadar uzun değil bu ömür.
Anahtarı sende olan bir kapıyı,
Başkasının açmasını bekleme,
Dostluğu: vefayı: bilmeyene,
Sakın hayatında yer verme.
Senden alacağı kalmayınca gider.
Ardına bile bakmaz hiç şüphe etme.

Meryem Keskin