Bu hay-ı huyda incinen birileri var

güneş çıkınca sönüyor gökteki ve yerdeki yıldızlar
ve her şey böyle başlıyor
sokak lambalarının suni cezbesi bile anasını terk ediyor
gün bizi içimize hapsediyor
komşu çocuklarına heveslenen müşfik anneler gibi
bize 'olması gerekenler güruhu' nun elbiselerini giydiriyor
metropolis evrenlerin vahşi doğasına salıyor
artık o çamur heykel
normal ve mutlu insanlarımız için tehlikeli olmaktan çıkmıştır.
kendi içimize hapsedilmişken özgürlük nasıl olur
bensiz nasıl yaşarım ki, şu hapis ben'e düşman
ve
kendi ben'lerinden korkan, benfobili insanlar içinde?

neden sokaklarda neşe yok
neden stres hayatlarımızın bir parçası
neden somurtuk yüzler, homurtuk sesler
kadınlarda sisli bir nefret, erkeklerde patlak bir hınç
neden
beceriksiz zevklerimizden, şımarık dertlerimizden
maskeli sevgilerden, mızmız fedailerden
sığınmak özgürlüğümüz alındı elimizden
gece duraklarına, yorgan altlarının şefkatine,
sessiz bakışlara, anlayışlara, aşklara
Allah'a
sahi nerde Allah?
daha doğrusu nerde değil?
cesaretiniz varsa cevap verin

gökteki yıldızların titrek aksi
ki ne kadar uzaktaysa o kadar derinine dalarız kendimizin
yerdeki yıldızların hayal ve silueti
ve ışığın
kara pastel bulutlarda kalan emaneti
ötelere hasretle yanan kalbime
dua için açtığım ellerime döküldü.