Bu günlerde Şiiri - Orhan Çevik

Bu günlerde...
Damlalar akar, şakaklarımdan usulca elmacık kemiklerime
Ayakkabılarımın altı aşınmış ömür sermayem
Ellerim terli, yüreğim korkak bu günlerimde
Sırtımda ki heybeyle giderim kaldırım köşelerinden
Sokakların yabancılığı üzerime sinmiş bir toz bulutu.
Kime baksam bir başkalaşma, bir yabancılaşma,
Kimi görsem hayal meyal rüyalarımdan sıçrarım.
Korkularından, rüyalarından kaçılır mı hiç?
Ansızın ensen de bitiverir, ıssızlığın buhusu.
Adınla başlar sonbahar usul usul,
Sokak lambaları apayrı bir soğuk.
Ben bu sonbahara hiç ısınamadım,
Yaslandığım ağaç bile dayanamadan, kırıldı.
Yaslı bedenim de derdiyle devrildi.
Buruşmuş ellerime benekler yağdı bu sonbaharda,
Dizlerim, babasını görmüş çocuk misali heyecanlı.
Dilim, derdini anlatamaz sürçe lisan-ı olur,
Uzanmış bedenim, soğumuş taşlarla daha da soğur,
Bu günlerde..