Bana derdi ki:
“Her şey tartılır evlat,
ekmek de, altın da, söz de…
Ama aşk,
teraziyi şaşırtır,
bir kefeye koysan
diğerini havaya uçurur.”
Yıllar yılı,
hayatımı tartıya vurdum,
ağırlığını bilmeye çalıştım ömrün.
Oysa sadece günleri sayıyormuşum,
yaşamıyormuşum.
Bugün anladım:
Aşkın ağırlığı yok,
ama yüreği yere bastıran tek şey o.
Aşk, sevdiğinin ayağına taş değmesin diye
yolu süpürmektir.
Aşk, açken gülümseyebilmektir,
yokken şükredebilmek.
Bahar gelince dirilen ağaçları sorardım ona:
“Nasıl oldu da ölü sandığımız dallar yeşerdi?”
“İçine ruh üflendi,” derdi.
Şimdi biliyorum:
Toprağa ruh üflendi, hayat oldu.
Hayata aşk üflendi, insan oldu.
Ve ben…
Bugün ilk defa insan oldum.
Kayıt Tarihi : 5.10.2025 02:07:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!