Bu gönül1 Şiiri - İsa Yıldıran

Bırakıp gittin gurbet ellere,
Aşkın ateşiyle yandı bu gönül,
Gözünde yaş döndü sellere,
Kurudu pınarım çatladı gönül,

Ateşinle savruldum yellere,
Ferhat gibi küle döndü gönül,
Atın beni yerden yerlere,
Vurulan keçeye döndü gönül.

Neşe sana, acı bana düştü,
Neşenden sevince kandı gönül,
Varlık sana, yokluk bana düştü,
Sendeki varlığa kandı bu gönül.

Ağaçta meyveye böcek üşüştü,
Böceğe bir yuva oldu bu gönül.
Saçlar ağardı, tenim büzüştü,
Olgunluk çağına erdi bu gönül.

Gülizar'a giren bülbül ötüştü,
Bülbülün aşkına yandı bu gönül.
Güllerin soluşu aşka çöküştü,
Toprakta, cana döndü bu gönül.

Sevdiğim ben sana nasıl kızayım,
Dilsiz bir lala döndü bu gönül.
Aşk şarabını ver ben de sızayım,
İçmeden sarhoş oldu bu gönül.

Hicranla, kederde ve de yastayım,
Dertlerin içinde pişti bu gönül.
Gelmezsen bağrıma taşlar basayım.
Taşlara tutuldu kaldı bu gönül.

Söyle sensiz nasıl yaşarım,
Boğuldu havasız öldü bu gönül.
Aşkından coşarım bendim aşarım,
Çağlayana döndü aktı bu gönül.

İSA YILDIRAN