Bu gönül Şiiri - Barış Kul

BU GÖNÜL

Divane olup ta düştüm yollara
Deryalar denizler aştı bu gönül
Kıymetin çoktur sığmaz pullara
Alemi cihanı taştı bu gönül

Her dem gün olur uyumaz geceler
Dudaklar susmuş sendeler heceler
Prensesler öldü kaldı cüceler
Pembe Masal lar da şaştı bu gönül

Ey dilberi rana sen ol mustesna
Herkesler aynıdır kıymet ver bana
Ruhumu bıraktım gelirmi cana
Azrail aldı da düştü bu gönül

Her zaman her yerde mevlana söyler
Eyler ise mevlam çok güzel eyler
Kalmasin kimse hanımlar, beyler
Seven yürekler de Eş'ti bu gönül

Şiirler yazdım da çare etmdi
Feryadım, figanım sana bitmedi
Bağrıma vurduğun hançer yetmedi
Yüreğimi deldi Eşti bu gönül

Bade aşkı dır divane oldum
Ayağın altında uzayan yoldum
Kök salmış ağaçta vakitsiz soldum
Çatlamıyor sanki Taş'tı bu gönül

Macununa dönmüşüm aldırma bana
Mezarı bugünler kazdırma bana
Azrail çökmüş te bu masum cana
Dar ağacına asılmış baştı bu gönül
Barış Kul