Bu Gök Karanlık Şiiri - İsmail Deniz Şimşek

aldığım her solukta içimi maviye boyarım
oysa göğün üstünde karanlık da var
fırlatılan bir taşın saçtığı sular gibi
şenliklerde karışıyor parmaklarımız havaya
kafesten bir çatının altında
böyle eğlenen insanlar
fırfırlı eteklerle
neden etkileyici birer gölge

boyanın altın değerinde olduğu çağlarda
şiir söyleyen yoksul çizerlerden öğrendik
acıları duymayı
çocuklar bilir yokluğun ne olduğunu en çok
ve babaların en kötü anısı
yokluk dersine giren öğretmenin
kendi çocuğu olduğunu gördüğünde
başına dökülür

her akşam güneşinin battığı şol yerde
soluğa kendimizden katarak veriyoruz diye
kana boyalı şu kızıl çizgi

bu garip bulutları peşine katarak döndüren dünya
koş getir fırçalarını yeniden
boyayalım karanlık dünyayı maviye
en güzel resmin boşluğa yapıldığını bildiğinde doğar bir baba
ve yokluğun beyazlığından başlamalı
her özgür olacak çocuk hayata
tüm renkleri savurganca karıştırıp karanlık zincirler yaratmadan

bu gök karanlık
yeterince
aydınlık var diye içimizde