Hiç geçmeyecek Şiiri - Burçin Çelik

Hiç geçmeyecek biliyorum
Ben dik bir yokuşta yüz üstü düşmedim
Bir yerimi kırık bir cam yardımıyla kesmedim
Kolum bacağım kırılmadı
İnce bir hastalığa yakalanmadı bedenim
Korku dolu bir kabustan uyanmadım ben

Bu bende olan yara bere değil
Derin bir kesik, gök gürültüsü korkusu değil
Bendeki dipsiz bir uçurumdan durmadan düşüyorum hissi
Sürekli soluksuz koşuyorum ama asla hedefe varamıyorum hissi
Bu bende olan geçmez!

Hiç geçmeyecek biliyorum
Ben cami avlusunda terkedilmedim
Ben annemden dayak yemedim
Bisikletten düşmedim, yağmurda sürerken
Dostum tarafından yolun ortasında terkedilmedim
Ölümcül bir hastalık değil bu çektiğim

Bu bende olan dert değil
Geçmez bir ameliyat izi, ahiret korkusu değil
Bendeki canın bedenden bir türlü çıkamayışının hissi
Durmadan ölüp bedene verilen elektrikle tekrar dirilme hissi
Bu bende olan geçmez!

Bu bende olan çekip gitme isteği değil
Dönüşü olmayan bir yola çıkmanın pişmanlığı değil
Bendeki kanadımdan kırılmak değil
Uçamadığım için düşmek değil bendeki
Bendeki uçarken uçurumdan düşmüşüm de bir dala takılmışım hissi
Kalacak yerim olmayışının bana kattığı çaresizlik hissi
Bu bende olan geçmez!

Benimki umutsuzluk
Benimki sevilmemek ağrısı
Öyle ki bir organ olsam
Beni bağışlayacağından emin olma hissi…

Burçin Çelik