Bu Gece Uyurken Şiiri - Arif Naif

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Delik deşik olurken,
Balkonumdaki örümceklerin ördüğü ağ
Varlığına kıymet vermediğim birinin
Yokluğuna katlanıp, dinleyeceğim
Kalbime ansızın giren birinin ayak seslerini.

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Ruhu çekilmiş evimin salonundan,
Bir gece önce uyuduğu yatağa bakıp
İç çekeceğim Ruhi Bey.
Birinin tanrılaşıp ruh verdiği o yatakta.
Beni kimse anlayamayacak.

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Kimsesizliğim kalabalıklaşacak.
Her dakika soluklaşan anılarla ben,
Ben, Ruhi Bey. Çirkin ve işe yaramaz ben,
İçimden hüngür hüngür ağlayacağım.
Geceyi gülümseyerek teselli ederken.

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Birinin ruhumdan kopardığı parçayla,
Uzun bir yolculuğa çıkmak zorundayım.
Rahatsız bir koltukta ezilip büzülerek,
Geçmek bilmeyen saati izleyeceğim.
Ben kendimden uzağım artık.

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Yedi ay bir araya gelecek, ısrarla.
O an'a bile denk olamayan yedi ay.
İsraf günah Ruhi Bey, pekâlâ.
Ama doğru söylüyor cehennemdekiler.
Yedi ay bir araya gelecek, ısrarla.

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Edip'ten ödün(ç)alacağım sizi, evet.
Her tarafım ağrıyacak
Yeni yaralar keşfedeceğim bu gece
Mahvetmek için gönderildiğim dünyada.
Bir kere daha mahvolacağım Ruhi Bey.

Bu gece uyurken,
Sessizce öleceğim.
Hoşçakal.