Bu Gece Son Defa Şiiri - Baki Ortak

Meyhanenin kapısı yarım aralıktı yine,
Rüzgâr içeri dert taşıyordu,
Ben ise sustuğumu sanıp
Her nefeste biraz daha dökülüyordum.

Meyhaneci baktı yüzüme,
“Bu gece başka,” dedi,
“Bu gece kalbin kırık değil,
Tamamen dağılmış gibi…”

Haklıydı.
Çünkü yalnızlık artık bir misafir değildi,
Masanın sabit bir bacağı gibi
Her yerde benimleydi.

Kadehler susmadı,
Ben konuştum, onlar dinledi,
Bazen onlar konuştu,
Ben anlamazdan geldim…
Dertliler böyle yapar,
Duyduklarını duymuyormuş gibi davranır,
Kırıldıklarını saklamaya çalışır,
Ama gözleri ele verir adamı.

Sokak lambası titriyordu dışarıda,
İçimdeki ışık da öyle…
Bir yanım “unutursun” diyordu,
Bir yanım “unutmak ne mümkün…”
Ama insan alışıyor her şeye;
Kendi sesine,
Kendi yalnızlığına,
Kendi yıkıntılarına bile alışıyor.

Meyhaneci bir şarkı daha çaldı,
Benim anlatamadıklarımı anlattı.
Her mısrasında kalbim ayrı bir masaya düştü,
Toplayamadım.

Senin adın geçmedi bu gece,
Çünkü yüreğim,
Bir daha o ismi anarsa
Kendi kendini boğazlayacak gibi titriyordu.

Ama bil ki…
Unutmak bir söz değil,
Bir ömürlük savaştır.
Ben de savaşmaktan yoruldum. yoruldum yoruldum.

Bu gece son defa
İçip içip ağlamıyorum…
Bu gece son defa
Sadece bırakıyorum…
Yaranın üstünü değil,
Yaranın kendisini bırakıyorum…

Sabaha kadar ne olursa olsun
Hiçbir şey eskisi olmayacak.
Çünkü bazı acılar biterken büyür,
Bazı insanlar giderken kalır,
Bazı sözler söylenmez,
Bazı defterler açılmadan kapanır.

Ben yine yürürüm sokak sokak,
İçimde bir türkü,
Dilimde bir sızı,
Ve kim bilir…
Belki bir gün,
Gidenin yükünü taşımadan da
Bir adım atmayı öğrenirim.

Ama bugün değil.
Bu gece değil.
Bu gece yarım kalan yanlarımı
Geceye teslim ediyorum.

Ve en sonunda,
Son kadehin buğusunda
Islanan gözlerime fısıldıyorum:

Kul Ortak
Yine kendi yangınını
Kendi küllerinden topluyor bugün…

Kul Ortak
Yine kendi kaderinin
Sırdaşı, yoldaşı, yarası oluyor…

Ve bilinsin diye,
Söylenmeden kalmasın diye:

Bu hikâyenin sonunda
Bir tek gerçek var…
O da yine sensin:
Kul Ortak.

KUL ORTAK