On iki on üç yaşındaydım ben
Ocağımızda bazen aş olmazdı bizim
Sobamız yanmaz evimiz buz gibi olurdu
Tarlada çalışırdı benim babam bizim için
Yılanlar girerdi evimize korkardım ben
Sonradan alıştım korkmuyorum şimdi
Küçük ellerim titrerdi soğuktan
Kış günleri en zor geçen günlerdi
Hayallerim vardı geceleri kurduğum
Kitabım vardı sarılıp uyuduğum
Okula gidemedim en büyük hayalim
Küçücük bedenimde dayanacak yoktur mecalim
Olsun pırlanta gibi bir kalbim var benim
Zorluklara göğüs gerer güçlenirim
Belki birgün hayallerimi gerçekleştiririm
Zengin olursam birgün eğer geldiğim yeri unutmam herkese yardım ederim
Evimize artık yılan girmesin korkuyorum
Korkumdan bazen ağlıyor uyuyorum
Ben zorluk nedir küçücük yaşımda biliyorum
Tek hayalim okumak yılan girmeyen bir evdir benim
Kayıt Tarihi : 2.11.2022 19:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!