Bu Gece Misafirim Beyaz kuşlar...

Gecenin geç saatleri her yer karanlık odamı camdan giren ay ışığı aydınlatıyor.
Öylece sessiz oturuyorum.Korkmuyorum diyorum ama korkuyorum aslında uyumak istiyorum bir türlü kapanmıyor göz kapaklarım.
Odada derin bir sessizlik bu sessizliği bozmak için hafiften bir ney sesi dinlemeye başlıyorum.
İçimden bir ses bekle diyor.Bekliyorum neyi beklediğimide bilmiyorum sadece bekliyorum bir ara penceremden dışarıya bakıyorum.Baktığımda gördüğüm ilk şey karşımda bütün güzelliğiyle duran hilal ay ve yanındada bir yıldız seyre dalıyorum onları nasıl bu kadar kusursuz ve mükemmel yaradılmışlar diye düşünüyorum.Gözlerim bu güzellikleri gördüğü için bütün kalbimle şükrediyorum yaradana.
Gündüz çabucak geçip giden zaman gece niye bu kadar ağır ilerliyor.
Uyuyamasamda yatıp dinleneyim diyorum.
İçimdeki ses bekle diyor biraz daha bekle neyi beklediğimi bilmeden bekliyorum.
Zaman ilerledikçe neyin seside gömülüyor gecenin sessizliğine kendi nefesimle başbaşa kalıyorum.
Birden içime bir ürperti giriyor terlemeye başlıyorum. Sarsılıyor bedenim.
Uyuyabilsem neyi beklediğimi bilmeden beklemem diyorum.Ağlamayı hiç sevmiyorum ama doyasıya ağlamak geliyor içimden en sonunda dayanamıyorum.Bırakıyorum özgürce göz yaşlarımı
ağlıyorum doyasıya ağlıyorum.İşte o an kar gibi beyaz kuşlar doluyor odamın içine o kadar güzellerki ellerimi uzatıp tutmak istiyorum onları ben elimi her uzattığımda kayboluyor bir tanesi
gözlerimi kamaştırıyor güzellikleri ve kanat çırpışları
çok geç anlıyorum bu gece misafirim olan beyaz kuşları...