Bu Gece Bir Cümle Kurdum

“Aşığım..
Derdim yok artık”, dedim!
Ve bilinmesini istedim..

Ardından takip etti..
-sanki- sökün etti –
tüm alfabe!

Aşığım ben her doğan güne,
Aşığım ben her açan düşünceye..

Aşığım gecelere..
aşığım hecelere..
aşığım bilmecelere,
bütün bilinmeyenlere.

Aşığım sorgulanmayanlara…
aşığım…

Unutmalıyım artık,

Unutmalıyım, paylaşmazlığı.
Unutmalıyım sevilmezliği.

Aşığım ya ben unutmalıyım,
Âşık olduğumu bile.

Bilmemeliyim bilmeyi.

Aşığım ya dalmalıyım
A-şıklığım içine,
Tutmasın kimse,
alıkomasın!

Aşığım ya gitmeliyim,
aşığım…
gitmektir âşıklık uzaklara…
uzaklara… u z a k l a r a...
u z a k l a r a . . .

koyverin beni âşıklığımın koynuna.

Aşığım dağ bayır komaz bana..

Aşığım bel bağlanmaz bana.
Kuşağım kefen bezden biçilmiş.
Kanım toprak, tastan, içimlik.
Aşığım beni düşüren tuzaklara.

Aşığım kollar durmaz kucaklamadan,
Aşığım sarılmadan.

Yol versinler bana,
geçip gitsin gönlüm hasret çekmeden,
uçup gitsin aklım
hesap vermeden…

Ama özün özü
hepsi bi cümleydi.

“Derdim Yok artık,
Aşığım! ” demek istedim…