Bu Gece Ayrılıyorum Şiiri - Aynur Kılıç

Bu akşam kendimi dinliyorum. Söndürdüm ışıkları birerbirer, Geçip oturdum karanlığın ortasına. Dışarıda lapalapa kar yağıyor. Sokak lambasının etrafında yaramaz çocuklar gibi dans ediyorlar. Rüzgar uğuldayarak şarkı söylüyor. Bana ne bütün bunlardan. Ben bu gece kendimi dinliyorum. Kalbim,bedenim ve aklım. Büyük bir karmaşa içindeler. Önce bedenimi uzun zamandır kemiren kurdu hissediyorum. Çok oldu oraya yerleşeli biliyorum. Evdekiler sıkıştırıyor doktora git diye, Ama ben kıyamıyorum ona, bırak diyorum kendi kendime, Küçük küçük kemirsin içini. Sonra kalbim geliyor, Ençok ona acıyorum, Öyle masum ki! Biraz deli, biraz uçarı, Ama sadık bir köpek gibi, Yanlış yapmaz asla ilk bağlandığına. Asıl problem beynim en çok o yoruyor beni, Susmuyor, sürekli isyanlarda, Düşünceleri kovuyorum çoğu zaman. Yinede bir yolunu bulup sızıyorlar içeri. Kafamın labirentlerinde saklıyorum kelimeleri. Her birini bir köşeye, Beynim bana ihanet ediyor,kelimelerden cümleler kurup söyletiyor dilime, Ne çok sustun, ne çok aptalı oynadın, yetmedi mi? Yetmez mi? Üstelik ellerimi de kandırıp kendine suç ortağı yapıyor. Bu gece kar yağıyor, Karanlık sokaklarına İstanbulun, Bu gece ben ayrılıyorum, Karanlık düşüncelerin dostluğundan. 16-01-2012