Bu Gece Şiiri - Hakan Baş

Bu gece;
Karma karışık bir duygu seli içerisinde buldum kendimi.
Dışarıda kopan fırtınaya aldırış etmeden,
Saatlerce yürümek istedim sokaklarda.

İlk defa bu gece kendimi yalnız ve öksüz hissettim.
İlk defa bu gece yanımda bir sevdiğim olsun istedim.
Uzaklarda doğan güneş ışık saçmıyordu dünyama,
Ve ben ilk defa bu gece üşüyordum kendi kabuğumda.

İçimi aydınlatan bir ay vardı gökyüzünde,
Nitekim onu da bulutlar hapsediyordu bünyesine.
Bana ay ışığını bile çok gören bir gökyüzü vardı
Bu gece.
Bana bütün sevmeleri yasak eden bir sebep vardı,
Bu gece.

Nedeni olmayan, sebepsiz sebeplerin peşimden koştum durdum,
Bir avuç gözyaşıyla o boşluğu doldurdum.
Nedendir bilmem ama ilk defa bu gece gözlerim benden hesap sordu.
Sebepsiz yere akıttığım gözyaşlarım sanki nisan yağmuruydu.

Yeşermeyen umutlarım, vakitsiz yağan yağmurla boyun büktü.
Oysaki çöl sıcağında kalmış bir yüreğe serpilse,
Ya da yağmura hasret bir tomurcuğa konsa,
Aşka susamış çorak gönüllere mecnun gibi inse,
Ne iyi olurdu değil mi o rahmet damlacıkları?

Bu gece;
Bir karabasan gibiydi hayallerim.
İçi içine sığmayan, sokaklarda sırılsıklam dolaşan,
Çaresiz, kalbi kırık bir divaneyim.
Yıldızlarda konuşmuyor bu gece,
Onlarda ışık saçmıyor ne bir ay ne de fener gücünde,
Yapa yalnız bırakılan, terk edilmiş bir harabeyim sanki,
Bu gece.
İlk defa kendimi sahipsiz hissettim,
BU GECE…