Bu Gece Şiiri - Safinaz Ocakcı

Bu gece öyle sarılmışım ki yalnızlığa, sımsıkı
Geçip giden zamana inat kaybolmayan hüzünlerim
Çıldırıyor, bu gece
Birikmiş mektuplar gibi sözlerim
Zarfından çıktılar zehir saçıyorlar, bu gece
Sakladığım ne varsa yüreğimde
Ve dilimin altında gizlenen cümleler
Kalemle kâğıda dökülüyor, bu gece

Elimde kadeh dalıyorum, yine senli uzaklara
Geziniyorum kıyısız denizlerde
Martılar yok…
Dönüyorum yüzümü dağlara
Dağların haşmeti yok,
Rüzgârda; ne sesin var, ne kokun!

Serzenişten vazgeçiyorum
Saklımda duran senden izleri arıyorum
Zaman aşımına uğramışlar, yok!
Ellerim ateşte
Ellerini arıyorum, yok!
Karanlık düşüyor kucağıma
Gece buz tutuyor…
Dilim damağım susuzluktan kuruyor
Ve gözlerimde başlıyor yağmu
Rutubetleniyor bu koca şehir…
Yüreğimde yangın, dudaklarımda kar
İliklerime kadar üşüyorum! ..

Vakit ne vakit, yelkovan kaçı gösteriyor?
Bilmem, lakin bu gece;
Kafama göre bütün sokakların adını değiştiriyor
Satıyorum sensiz, İstanbul’un anasını…
Şu dakikada hiç kimseyim ben bende
Kimliksiz dolaşıyorum elimdeki kadeh de
Ve geberiyormuşçasına bağırıyorum
Değilimsin artık, değilimsin! !

Yırtıyorum seni, bu gece
Bağlandığım tüm ipleri kopartıyor
Miadı dolmuş aşkı ve ölümü bitiriyorum
Kirlenmemiş bir güne uyanmadan güneş
Bütün örtülerimi kaldırıyor
Sensiz ve çırılçıplak kalıyorum….
8 Nisan 2008