Bu Gece Şiiri - Ufuk Çoban

Yalnızlığımla ağlıyorum bu gece,
Senin için bile diyebileceğim kimse yok.
Ne sesimi duyan ne nefesimi hissedeceğim,
Bir gölge dolaşmıyor duvarlarda bu gece.

Herkes kendi yalnızlığını çizer yüreğine,
Özgürlüğünün kenarında bakar uçurumlara,
Pes eder bir an gelir, bırakır kendini,
Yalnızlığın kör, karanlık boşluğuna.

Geçen yıllarımla hesaplaşıyorum bu gece,
Saymayı istemediğim, beni bu güne getiren yıllarla.
Ellerim çizgileri gizlemiyor, mum ışığında bu gece,
Senin çizgilerin diyebileceğim biri yok yine.

Gözlerimde uzun bakışlar var, ucu kimseye ulaşamayan,
Dalıp gitmelere söyleyecek bir kelime yok yine,
Kimi daha çok sevdi bilmiyor, bu aklı karışık gönül,
Sil baştanları harcayıp, zamanı sürüyor yaralara.

Sonunu kim bilir yalnızlığın, yalnız olmadan dört duvarda,
Bekleyen biri var mıdır, aynı yalnızlıkla karanlığı,
Gardiyan olmak ne kadar zormuş sessizliğe,
Bir cümlem bile yok, sonu biten sensizliğe.

Sen kimdin benim hayatımda, bir parça olamadın,
Sen diye kime diyorum, ben bile bilmiyorum.
Gelip geçtiniz, hep adın sen olarak kaldı,
Bir tane bile sen, yanımda bir ömürlük kalmadı.

Yeni bir sen daha girecek bir gün hayatıma,
Diğer senler gibi gülecek yüreğime,
İlk sen gibi olmuyor hiçbirşey gözlerime,
Bir sen daha ne fayda, ne güzellik, ne mutluluk ki bana?

Yalnızlığıma eskilerden bir mum yaktım bu gece,
Hemen her senin yüzünde gölge olarak kalan bir ışık bu.
Bir daha, bir başka sen olmasın bu candaki küskünlüğe.
Son kez gel ve sen son ol, sensizliği senden koparıp bu ıssız köşeye.

04/07/2005 21:10