Bu Evin Çatısını Denize Açıyorum

bu evin çatısını artık denize açıyorum
yağmurdan ziyade
güvercin gurultuları besliyor sarnıçları
gün umutlu türkülerle kendini
pervazlar dilini
kesif iyot kokusu ile bileyliyor

güneşe doğru buzlarını saçaklar
göğe sırt veriyor bir saksı beyaz sarmaşık
bir daha boşluğunu düşmesin diye
ki cam kıyıları
ve devrilmesin diye karanlık

odalar tütsülenmiş üzerlik tohumu ile
çıkıp geliyor henüz tozları alınmış
elleri ile zaman
koynu mavi bir nazar boncuğu
kem gözlere dik dik bakarak

/kucağında yarınlar ise sığ sular kadar duru/

bu evin çatısı artık bir denize açılıyor
yanağının acılı kıyılarını bakir sevinçlere
her sabah imbatla taranıyor
çatının saçları da...