Bu Ev Şiiri - Ahmet Pekiyi

Sevdam! Hatıra dolu buram buram her bölümü.
Sen kokuyor gonca yüzlüm bu virane, mahzun ev.
Kusursuz endamındı yuvamın güzel kostümü.
Firakınla cehennem oldu, yan((k) dı alev alev.

Girdiğim odalar sanki dipsiz bir kuyu gibi.
Dokunduğum şu eşyalar beni yutan bataklık.
Sensiz uzandığım yataktır karanlığın dibi.
Oturduğum koltuklar mangal, tüm bedenim yanık.

Ah huzur bahçemin emsalsiz, biricik meleği.
Çiçeklerimiz soldu tek tek sen gittin gideli.
Güneşiydin hanemin, cennet muştulu feleği.
Bir lahza yokluğunun memattır bana bedeli.

Ayrılık zindan kıldı bak bu muhteşem sarayı.
Garip bir mülteciyim şimdi şu çatı altında.
Sen yoksan istemem, yıldızı, güneşi ve ayı.
Nefes almak mümkün değil sensiz, dünya üstünde.

En zengin sofraydı senle yediğim ekmek soğan.
Sensiz içtiğim su bile boğazımda bir düğüm.
Âbın her damlası baldıran zehri gibi Ey Can.
Gel Ey sevdiğim, varlığın hayat yokluğun ölüm.