Bu Düşen Son Damla mı?

Acılarımı kaynar kazanlara attım,
Sel olarak dirildi gözlerimde.
Kuştüyü bir yastığa başını koyup umudun
Tozpembe düşler görmeyi beklemek değilmiş hayat.
Evleri beyaz pencereli sokaklardan
Günü geçmiş anıların durduğu,
Eski döşemeli kaldırım taşlarının
ve güze beyaz bayrak kaldıran,
Ağaçların arasına atılmış bıkkın bakışları
Toplayamaz olmuş sarı bir rüzgar.
Gözyaşına bile vakit yok derken,
Bir başlangıç, artık sonu dilerken,
Sev beni sevgilim.
Gözlerini maviye açamadığın sabahlar olacak.
İlk sayfada biten bir roman hüznüyle
Yaş dolan ellerini kurutamadığın geceler olacak.
Belki üzgün bakışlarını özleyeceksin,
İlk gün özlemini taşıyan son günün.
Ellerini uzatamayacaksın.
Güllere naz yapan bahar gibi,
Gecikemeyeceksin.
Öyle bir şeyler soramayacaksın artık.
Tut elimi,
Fırtınada batmaya mahkum bir geminin,
Son ahşabında.
Gelinliğe hazırlanan bir ağacın,
Son yaprağında
ve sana 'gel' demeyi becerebildiğim günün,
son dakkasında tut elimi.
Nereye gidiyor insanlar?
Evler niçin bomboş?
O günün anısına, altında alnından öptüğüm
O çalılık nerde?
Her şey neden hızlandı?
Avuçlar göğe bakıyor.
Sensiz gecelerden birindeyim yine,
Gözlerim yol çekiyor.