Bu Dünya Ne Hükümdarlar, Hakanlar Gördü

Bu Dünya ne Hükümdarlar, Hakanlar gördü,
Sandılar Dünya onların parmak uçlarında döndü,
Padişahlar, Krallar, Tiran’lar,
Firavunlar,Şah’lar, Tekfur’lar,
Hanlar,Hamamlar,Saraylar,
Hepside bir mum misali eridi,
Ağır ağır yok oldu ve söndü,
Ve de geldikleri yere toprağa geri döndü.
Var mı hatırlayan bilmem çoğunu,
Kiminin adı bile geçmez tarihte,
Kimi bir satır bilemedin,bir sayfa,
Kimi için yüz binler ölmüş,
Kimini çocukları öldürmüş.
Güneş onlar söylemeden doğmaz,
Yağmur onlar istemeden yağmaz,
Mevsimler onlar için döner sanırlarmış,
Çoğunun bir seveni bile bulunmazmış.
O yüzdende sonunda yapa yalnız kalırlarmış.
Birde Leyla ile Mecnun,
Kerem ile Aslı,
Ferhat ile şirin,
Yusuf ile Züleyha varmış,
Hepsi bir biri için tutuşupta yanarmış,
Dillere destan sevgileri varmış,
Sonuçta hiçbiri kavuşamamış,
O yüzden hikâyeleri dilden dile anlatılırmış,
Şimdi bir sen birde ben varız,
Ne güneş bizim için doğar,
Ne yağmur bizim için yağar,
Nede mevsimler biz isteyince döner,
Ne hükümdarız nede hakanız,
Basit normal sıradan insanlarız,
Şimdi Leyla ile mecnunu kim bilir,
Baki kalan tek şey isimleridir,
Vede sonsuzluğa kadar anlatılacak sevgileridir.
Beklide o yüzdendir,
Ben senin için Yusuf oldum,
Ferhat oldum Kerem oldum,
Bir garip Mecnun oldum,
Etrafında pervane oldum,dolanıp durdum,
Yanıp tutuştum, sararıp soldum,
Sen sadece sen oldun.
O yüzden unutuldun…