Bu Devran Şiiri - İbrahim Yılmaz

Her ömrün sınavı için akıp giderken dünyada yaşam
Demirden gölge gibi iniverdi şehrin kapılarına o kabus
Delirmiş atlar gibi kişniyor insanlar odalarında mahpus
Şimdi, korkularının azabı hayatlarını tehdit ediyor
Birden doluverdi kalplerine evlerinde ölüm korkusu
Belki bir virüsten ürktükleri kadar Allah'tan korkmadılar
Sanki Deccal korona ile iktidarını ilan etmiş yeryüzünde
Sanıyor ki İblis bu alemin mutlak sahibi benim
Hal bu ki bu yaşlı dünya ne Nemrutlar ne Firavunlar gördü
Hazinelerinin anahtarlarını bir ordunun taşıdığı Karun öldü.

Gözlerinin baktığı her nesne sana bir şey anlatmıyorsa
Ben ne anlatayım nasipsiz bir insanın isyankar kalbine
Çağdaşlık adına, kadeh kadeh lav içenlerin vay haline
Para ve makam hak nezdinde üstünlük alameti değildir
Hakkı ve tevazuyu unutan Karun'lar lanetli birer sefildir.

Galaksiler arasında akan berrak bir nehirdir felekte zaman
Devran döner kimse baki kalmaz demir sağanaklar altında
Gün gelir her şey gül gibi solar da kimse anlamaz ahvalini
Yine insanlar güneşi yok sayarak gece gibi yaşarlar hayatı
Bahtiyar odur ki şükrünün tahtında yaşar aşkın sefasını
Aşkın renginde kaybolur sana tutkun sevdamın hüzünleri
Bir nefes kadar muhtacım sana perdeler kapanınca geceleri.

Dünya hayatının saltanatının baki olduğunu sanan gafiller
Bitmez sandığın devran da biter, akçelerin de biter bir gün
Milyonlarca meçhul yıllar nasıl gelip geçmiş insan ömründen
Kaç canlı şahidin var maziyi anlatacak iskeletlerden başka
Yine de ibret almazsın, her gün isyan edersin ebedi aşka.

Bir gün bu devranda biter, her faniye biçilen ömürde
O gün açılır ruhların indeksleri bir bir önümüze
O gün hiç bir pişmanlık fayda vermez yaşlı gözümüze
Sırça köklerinden mazlum insanlara zulmeden inkarcılar
O gün kibirlerinin hiç bir anlamı olmadığını anlayacaklar
Yakıtı taş ve insan olan narı cehennemde ebedi yanacaklar.