Bu denli sevdim Şiiri - Murat Ülkü

Bu denli sevdim, ne anlatılır ne bilinir,
Öyle böyle değil ki, bu aşk derinleşir.
Birini öyle sevmek ne demek, kim bilir?
Sen bilirsin, bu yanan ruhum sana seslenir.
"Her şey bitti sanma sakın, bu bir yemindir,"
Ortak günahlarımız var bizim, bu bir izdir.
Ne sen ne ben biz beraber yanacağız çünkü,
Zevkli suçlar ve değen günahlar için sonsuza dek...

Öyle bir sevdim ki, aklım şaşırdı yerinden,
Gözlerim kör oldu, dünyayı unuttum.
Gidişinle değil, verdiğim aşkla sarsıldım,
Sanki kendi elimle yuvamı yıktım.
Şimdi bu yıkıntıdan bir cennet kurulumu,
Adı pişmanlık değil, vazgeçilmez bir izdir.
O zevkli suçlarda kaybolan ruhlar,
Birlikte yanacağımız o ateşe mecburlar..

Ne bir özür dilerim, ne de geri gel derim,
Bu yangın bizim, bu ceza bize aittir.
Bizim aramızdaki o görünmez bağ,
Ne yalanla biter, ne de bir ağıt.
Senin her hatan, benimleydi gizli,
Benim her günahım, sana fısıldandı.
Şimdi bu bitiş, bir son değil sadece,
O en büyük günaha birlikte uzandı.

Unutmayı deneme, bu iz silinmez,
Benim sevgim bir yara, ne yapsan kapanmaz.
O büyük aşkın bedeli çok ağırdır,
İkimiz de biliriz, bu iş burada kalmaz.
Her şey bitti sanma sakın, bu bir yemindir,
Ortak günahlarımız var bizim, bu bir izdir,
Ne sen ne ben biz beraber yanacağız,
Zevkli suçlar ve değen günahlar için...

Korkuların boşa, kaçışın imkânsız,
Çünkü gölgelerimiz birbirine dolanmış.
Hangi cennete gitsen, orada izim var,
Hangi kapıyı çalsan, ardında ben varmış.
Bu lanetli bağlılık, ezelden yazılı,
Ne kadar inkâr etsen, o kadar gerçek.
Sen benim karanlığımsın, ben senin ışığın,
Aynı kaderin hükmüyle, sonumuz gelecek.

İşte o zaman anla, bu sevgi bir oyun değil,
Bir kaçış değil, bir hesaplaşma değil.
Bu, iki ruhun birbirine kaçınılmaz vedası,
Kendi cehenneminde bulduğu tek sahil.
Bizi yargılayacak olan o büyük mahkeme,
İki âşık olarak görecek bizi yan yana.
Sonsuza dek sürecek o sıcaklıkta, bil ki,
Ne sen ne ben biz beraber yanacağız,
Zevkli suçlar ve değen günahlar için...

Korkma o ateşten, o bizim aşkımızdır,
Yüz yıl süren sevdanın yakıcı tadıdır.
Bizim vuslatımız, cennette değil, oradadır,
Adımızı fısıldayan o büyük ağıttadır.
Sonsuzluğa uzanan bu günah zinciri,
Ne koptu, ne bitti, sadece yer değiştirdi.
Şimdi o alevde el ele duralım,
Ve son bir kez daha fısılda:
Her şey bitti sanma sakın, bu bir yemindir,
Ortak günahlarımız var bizim, bu bir izdir,
Ne sen ne ben biz beraber yanacağız,
Zevkli suçlar ve değen günahlar için...