Bu Denklemin Bilinmez İnsanları

oturuyorum ve yazıyorum
sigara içiyorum
ve sürekli param oldukça
ve bulduğum paraya eşdeğer alkol
çok fazla müzik dinliyorum
ensturmanlarla sevişiyorum sanki
ve onların orgazm çığlıklarının arasında
küçük bir çocuk gibi kayboluyorum
altımda çılgın bir fahişe varmışcasına
zevkle boşalıyorum suratına
normalden gitgide uzaklaşıyorum
ama anormal olduğum söylenemez
sadece somut olaylara değer vermiyorum
ve dış temizlik ile güzellikle ilgilenmiyorum
insanlar beni bu yüzden anormal sanıyorlar
ama aslında anormal olan insanlar
pis kokuyorum
ve kötü görünüyorum
gayette çirkin herifin tekiyim
ama umrum değil bunlar
onlar anormal zamanı önemsemiyorlar
ama zaman su gibi akıp gidiyor
önüne taş koysan onuda götürcek derecede
şiddetli ve hızlı akıyor zaman
bunu biliyorlar onlar
ama her dakikayı erteliyorlar
zaten hayatı ve yaşamı
sekiz dakika geç yaşıyorlar
ve sekiz dakika geç geldikleri halde
hala erteliyorlar duyguları ve düşünceleri
bol bol kitap okuyorum
başka dünyalara dalıp orda mutlu oluyorum
bu dünyada bulamadığım
bu dünyada bulamayacağım
hiç karşılaşmadığım biçimde mutlu
romanlar okuyorum sürekli
ama bir roman bile yazamıyorum
roman yazmak için zamanım olduğunu dusunmuyorum
aslında üşeniyorum zaten son ömrüm bu
insan hayatında bi kaç ömür harcar
ben bütün haklarımı harcadım
son hakkımın son dönemlerindeyim belki de
be bu yuzden roman yazamam
romam yazmam bir ömür
ve benım bi ömrüm bile yok
ben sadece okuyorum
çünkü o bir günü mü alıyor
bitmeyeceğini bildiğim için
başlamıyorum bu işe
aslında çok istiyorum bunu ama korkuyorum
cesaret edemiyorum başlangıçlara artık
başlarsam
ve bitiremezsem
mutsuz ölürüm o zaman
ve ben mutlu ölmek istiyorum
sürekli insanları seyrediyorum
sürekli gözlemliyorum onları
sürekli gözüm üzerlerinde hepsinin
bir tiyatro oyunundayım sanki
ve koskoca salonda bir tek ben varım
onları izliyorum
içim yanıyor
düşünmeyi unutmuş insanlar
bilmiyorlar unuttukları için düşünmeyi
hissetmeyi unutmuş insanlar
bilmiyorlar unuttukları için hissetmeyi
görmek ve yaşamak denkleminde
bilinmezi oynuyorlar hiç habersiz biçimde
gördüklerini sanıyorlar
dünyada en akıllı olduklarını sanıyorlar
ama sadece sanıyorlar
sadece bir noktaya bakmak
aslında görmek değil
bunu bile biliyorlar ama hala göremiyorlar
ve içim yanıyor
düşünme kabiliyetini unutmuş
unutkan ve tembel insanları gördükçe
benim canımı sıkıyorlar
ve ben sadece izliyorum
aslında umursamıyorum ama yanlız hissediyorum kendimi
düşünmeyi unutmamış bir ben daha olsaydı
o zaman yanlızlığım giderdi heralde
beni üzüyor
bu denklemin bilinmez insanları.