Bu da ne böyle, arılara hiç çiçek konmuyor!

İsyan ilk demiyle güzeldir
gerektir
anlayacağın; kralları devirebilir bakir delikanlılar
hüzünle uçarlar gökyüzüne
en son ateş olup düşerler
bağrımıza
hangi yağmur söndürebilir?

Her bakana birer makam aracı oluyor evsiz çocuklar
ve evet;
yeni bir saray için tuğla diziyor
her şehit
gözüm huzur arıyor - para değil
yeryüzünde hangi toprak huzurlu?

Göğü yağlı boyalarla boyayabiliriz tekrar
mavi renge
teşekkürler başkanım!
artık çayım var
yalnız dedelerimin tırnakları kırık
onlar için biraz protez gerek.

Avuç içim kaşınmaya başladı
sanırım yeni bir mezar açtılar
çelenk bırakacağız
neden kalemlerimiz çiçek çizerken
her kelimeniz bir kurşuna dönüşüyor
sayın vekilim?

Bu ''modern dünya'' distopyasında
adaleti bir korkuluk olarak tasarlamış yazar
sürü halinde cüsseli akbabaları hiç ürkütmüyor
yalnız flamengolar katlediliyor bayım
zaten
takdir edersin ki;
artık balıkların fazla gecikmeden karaya alışması lazım.