Bu Da Geçer Elbet Can Tende Saklı Olsun ...

Akla zarar bir devirde var olmanın kitabını yazarken yeniden,
Kimsesiz çoğulluklarda okunur künyemiz.
O künyeki maviliğin ortasında öksüz duygularla,
Yüzyıllık yalnızlıklarda insan bedenlerinden gülümser hâlâ.
Bir anıt gibi dimdik zamana direnip,
Her vakit önünden geçip giden tükenmez seferlere sessizce el sallayarak,
İçinde çağlayan dalgaları bir masalsı düşe bırakır sabırla.
Oysa ki,
Gökyüzündeki yıldızlar kadar yalnızdı hep bazı yürekler
Şimdilerde biri diğerinin aynası gibi kendini başka yüzlerden tanır.
İlmek ilmek örülmüş bir sabırla ayna tutarak insanlığa;
Göğsüne süzülen sevda sesiyle seslenir:
''Bu da geçer elbet, bunlarda geçer. Can tende saklı olsun yeter ki bu da geçer...!''