“ Bu Cümlenin İlk Kelimesi Anlamsız”

” sen benim olmadığın sürece bu cümlenin ilk kelimesi anlamsız”

Kendi hatalarımın okyanuslarına yüzme bilmeden dalan bir dalgıcım Anlatılmaz anların dalgalarını yüreğimin incelenmemiş kuytularına taşıyorum ki seni ve sensizliği paklasın her hissim.
Yaşanmışlıktan aşınmış gelmelere bezirgan gidişler üreten hallerinin “den” halinde değerin doğruları durmadan eksiler üretiyor.Yerelleşen bir Sibirya esintisi yalnızlığımın sahiline senli penguenler getiriyor.
Sensiz her yanım kutup olmuş meğer,acıların penguenleri oynar buzul yaralarımla.Bir kutup ayısı,ayın dolunay haline sana dolanışımı resmetmiş. Gel de artmasın buzulluğum. Küresel ısınmanın sevi ikliminde güzeller iklimimi değiştirmeye başladı. Nemli gözlerin,sensiz kurak sevdamı kurtaramayacak gül bayramlarının gülü. Dedim ya güzellerin sevgi iklimindeyim, birisi çok yakında beni yaza taşıyacak. Cemrelerim bitti gelmedin. Çiçek açan özlemlerim açıldı gelmedin, hazandan azan senli kazanımlar yemyeşilliğe büründü,sen gelmedin. Gelmeler geldi,elde etmeler geldi,imkansızlığın tümleri tümlenip, bütünleşip geldi bir sen gelmedin.
Paylaşmak ve akışmak için açılan bu yelkensiz gemide ben yaralı bir kaptandım,pusulasız sensizliğin denizine doğru rotam,elimde bir not…
Pusula yerine” sen benim olmadığın sürece bu cümlenin ilk kelimesi anlamsız”
İşte bu sevdanın denizlerine dehlizlerimin üreyen yüreğini ağlarına, bağlarına, sevmelerine ,gelme oltalarına atan bir balıkçıyım. Bunun için sensizliğim, bahtsızlığım masmavi.Her dalgasında farklı maviler çıkar,masmavi gözlerini arar deniz ve ben.Hanginiz mavi,ya içimde yamalanmış mavilerin ivmesinde hangi yürek suyu durulayacak dertlerimin esintisini.
Eşsiz güllerin kıpkızıllarında oğullanan kesret haline tomurcuk oldu sevgim. Lale akışlarının benimi yıkadığı Camlıca tepesinde İstanbul’u sensiz izliyorum ilk kez. Laleler açılmış,birlikte çekildiğimiz her karenin toprağına gidiyorum,eğilip öpüyorum,kokluyorum, bir avuç cebime koyuyorum,oraya sen basmıştın, orada sen çekinmiştin.Ordadır duruşun,ordadır kokun diye geçici hafızalar kaybederek seni yaşıyorum,seni aşıyorum,senden ve benden geçiyorum.

Bana geldiğin beyaz günlerin yağmur düşleri damla damla sızlıyor özgür baharlarıma.Harını bana sunan Sunaların sunaklarındayım.Dönem bu dönem.Dönem sana diyorum.
Teninde hasret terini anıştırıp duruşlarında birkaç kapsül alarak yeni hayata mesajlar ekliyorum.
Gagasında bütün sevenlerin yüreğini eriten yazılarımın güvercini ufuk çizgilerini senin umudun çatısına çizdi.Yuva yaptı yaralı güvercin.
İki yumurta yaptı hayata.Biri sen, hangi sen olduğu meçhul.Bir ben,aşkın, aşkı yazmanın, seni unutamamanın post modern bülbülü.
Sensiz uçamayan, sensiz bakamayan aşık yanımla yangınlarını aşacaktım, kalışlarına kal olacaktım, kav olacaktım sönen ahlarına.
Sensiz, öyle yanık, öyle tutuşmaya, yana yana “kaknus “kuşu olmak istedim.Yeniden küllerimden yeniden sana doğmaya,yeniden senden ölmeye…Var mısın? Varan mısın? Aranan mısın? Aşıkan mısın?
Sırılsıklam hayallerimden ürkek hasretlerin ceylanı kaçıyor ummalarımdan.
Paslı anılışlardan kurtardın beni,bir derdim var ki yaşıyor ve yazıyorum.
Öpücük çeşnimden kurumuş dudaklarının pınarlarına sulu sepken hevesler derledim.Çapaladım nadas kalmış arzularımın sevda tarlasını
En eski yani seni tanıdığım ilk “anı “ektim.Giderken akıttığın gözyaşlarını bir şişeye doldurmuştum ya…İşte onunla sevda tarlanın giriş kapısının önüne kıpkızıl,son kızıllığını, genç kızlığından ve özel kızlığından alan bir gül. İlk bana açılacak kadar tüm kızıllığı ve kızlığı şifreli ve gizemli.
Düşünüşlerimizin,efsane gömütlerinde saklı kalmayacak bir gün kavuşmalar.. Kızgın buluşmamız sevdamızın incinmiş,inci mercan anılmalarını aklayacak.
Bendeki sevgi seni sen edecek, sendeki sevgi beni ben edecek,gelecek anın deminde bütün yalnız kaldığımız her şey yüreklice sevmenin ve beklemin süzgecinden geçecek ve hep biz olarak sunulacağız hayata.