Bu Can Sana Feda Gülüm Şiiri - İbrahim Ocak

BU CAN SANA FEDA GÜLÜM

Ben hayatın kayıp üvey oğluyum
Bir zamanlar belki mutluydum
Belki mutluluk taklidi yapıyordum
Ama şimdi ne mutluyum ne de mutsuzum

Düştüm bir yerlerde yanıldım tökezledim
Hayalimdeki mutluluğu sevgiliyi özledim
Özlediğim sevgiyi mutluluğu kısaca hayallerimi
Yüreğimde gözlerinin pırıltısında hissettim

Hayal misin gerçek misin bilemedim
Seni hayalimde özlediğim bir sevgili belledim
Bunun için sana hep gül dedim
Yüreğimin kapısında kilit yoktu ki

Girdin oradan usulca habersiz belki
Girdiğin kapıyı da açık bıraktın
Bir gün belli çekip gidecektin
Üzülme çek git bu benim yalnızlığım olacak

Kana kana içtiğim bir çeşmeden susayarak ayrılmak
Göz kamaştıran bir ışıkta karanlıkta kalmak
Benim için aşina sen çek git hakkındır mutluluğu aramak
Seni kim görebilir kim tanıyabilir henüz alaca karanlık

Hadi, hadi çek git artık bilmeden girdiğin kapıyı da kapayarak
Giderken acını temelli ver bana, gözyaşını
Mutsuzluğunu, umutsuzluğunu, aşksız lığını, yalnızlığını
Ben bilirim onların vefalı dostluğunu, arkadaşlığını

Benim sana verecek sonsuz dostluğumdan başka
Bir şeyim yok ki varsa al senin olsun kalanını
Saklardım onu ben yani umudumu yüreğimde belki yaşarsam
Yüreğimi kurumuş derelere atarsam

Bir gün mutluluk ırmaklarının yataklarına dolarsam
Damarlarımı ırmak bilip sana mutluluk olup akacaktım
İsminin başına sonuna GÜL koyup haykıracaktım
Gül Gül diye seni bağrıma basacaktım sevecektim

Ey gülüm, en güzel hayallerim yitip giden düşlerim
Al senin olsun kalan umudum
Yeter bana senin ebedi dostluğun
Umarım yaşamın boyunca özlediğin her şeyi bulursun